Met een glaasje koffie in hun hand nemen de taalcoaches plaats aan de tafels. Her en der komen notitieboeken tevoorschijn, de deelnemers zitten. Elise heeft een echt taalboek bij zich: ‘Ik wil graag goed leren schrijven. Ik heb ook een officiële leraar die mij dit boek aanraadde.’

Het is maandagavond, tijd voor het Arabisch Taalcafé, waarbij de rollen zijn omgedraaid: Syriërs die Arabische les geven. Iedereen – of je nu een beginneling of (redelijk) gevorderde bent – is welkom om te leren, óf om les te geven. Niet alleen het niveau, ook de beweegredenen van de deelnemers verschillen.

‘Ik ga voor zes maanden naar Kobani, Noord-Syrië, voor mijn werk. Ik ben psycholoog en werk mee aan een mental project. Dit is mijn tweede keer Arabisch Taalcafé. Ik wil graag wat standaard zinnen over kennismaking leren’, vertelt Hanneke. Naast werk is ook culturele interesse en de taal van je vrienden leren spreken een reden voor deelnemers.

Zohreh is Iraans, spreekt en schrijft Farsi. ‘In Farsi hebben we vier letters meer, maar voor de rest lijkt het wel op elkaar. Ik studeer Genderstudies aan de UU en ben geïnteresseerd in het Midden-Oosten en wil daarom ook Arabisch kunnen. Dit is mijn tweede keer taalcafé en zeker nog niet de laatste.’

Dorst van het enthousiasme

Er wordt serieus geleerd, maar een plaspauze komt er nog net door. Coach Hamzeh kijkt in zijn lege kopje. ‘Door al dat praten ben ik zo dorstig. Ik ben sinds januari coach, ik vind het leuk om iets terug te doen voor de bewoners van Utrecht. Ik vind het leuk dat ik iedere week weer nieuwe gezichten zie.’ Aan de tafel van Hamzeh klinken alle soorten ‘r’en’. De Arabische ‘r’ dat wordt uitgesproken als de Franse ‘r’ van ‘Rinja’ ofwel Guinea.

Host Louis vertelt dat er vaak serieus wordt geleerd en gelachen tegelijk. Er ligt geen druk op dat je moet leren, maar dat is wel het doel van de avond. Dat beaamt Eluna: ‘Het maakt niet uit of je tien fouten maakt en niks leert, maar eigenlijk leer je altijd wel iets. Het probleem is vaak dat je niet alles kunt.’

De avond wordt altijd gezamenlijk afgesloten met een spelletje, wat tot een hoop hilariteit leidt. Vanavond wordt het spel ‘Ik ga op reis en neem mee’ gespeeld, maar dan in het Arabisch. Dus stel je maar voor… Tip: niet op reis gaan en lekker in Utrecht blijven!

Nieuwsgierig naar het Arabisch Taalcafé, maar klinkt koudwatervrees jou bekend in de oren? Door bovenstaand artikeltje over een gezellige avond waarbij je altijd wel iets leert, vast niet meer. Hosts Adel Nabelsi en Louis Biram verzorgen deze avond, kom je ook?

Wanneer: iedere maandagavond
Tijd: 19.00-21.00
Waar: Kanaalstraat 225

Door: Esther Koeckhoven

De community en het aantal events van De Voorkamer blijft groeien waar we erg blij mee zijn. Ook zijn we dankbaar voor al onze lieve teamleden die zich met veel energie en enthousiasme inzetten. Hierbij willen we graag een reeks verhalen van onze eigen teamleden met jullie delen. We trappen af met Adel Nabelsi (34). Hij kwam voor het eerst bij De Voorkamer op 5 maart 2017, deze dag herinnert hij zich nog goed. ‘Het is de dag waarop mijn leven veranderde, in positieve zin.’

Wist je dat hij – samen met vrienden onder wie een regisseur en acteurs – zijn eigen film produceert? Nieuwsgierig naar Adel zijn acteursleven, naar zijn droom en zijn bewondering? Lees dan snel verder!           

Op Facebook kwam ik een event tegen waarbij een Arabische markt met eten en handwerkprojecten werd georganiseerd. Dit was mijn eerste ervaring met De Voorkamer, ik was meteen enthousiast en volg sindsdien de Facebookpagina.

Ik houd er van om verhalen over te brengen aan een publiek, en kwam als storyteller binnen bij De Voorkamer. Nadat ik eens naar een Arabische les van De Voorkamer had bijgewoond, hoorde ik van sommigen dat ze het jammer vonden niet te kunnen oefenen. Toen kwam ik op het idee om net als het Nederlands Taalcafé dat op de dinsdagavond is, ook een Arabisch Taalcafé op te zetten waar oefenen centraal staat. Inmiddels ben ik samen met Louis Biram host van het Arabisch Taalcafé en samen coördineren we ook iedere woensdagavond Straffe Koffie. Hierbij gaat het niet om het spreken, maar om een gezellige ontmoeting. Door spelletjes te spelen creëer je een heel onbezonnen en toegankelijke sfeer, waarbij diepe gesprekken gevoerd kunnen worden, maar het hoeft niet.

Als host verwelkom je alle deelnemers, ook de nieuwelingen aan wie je het concept uitlegt. Bij het taalcafé maak je kort een praatje om erachter te komen welk niveau iemand heeft zodat we groepjes kunnen maken en die kunnen koppelen aan een vrijwilliger. Bij Straffe Koffie is dit niet nodig, als iemand een spel niet kent, is er altijd wel iemand die het hem of haar wil leren.

Mijn nieuwe acteursleven

Hoewel ik in Syrië als student Business & Administration ben afgestudeerd en een baan als accountant had, wilde ik van jongs af aan al acteur worden. In Syrië heb ik een paar kleine rollen gehad met theater, deze ervaringen waren magisch. Eenmaal heb ik op een podium gestaan waarbij een publiek van zo’n tweehonderd mensen was, dit was een van de gelukkigste momenten uit mijn leven. Het is dan ook niet zo gek dat ik mij als storyteller ‘voorstelde’ bij De Voorkamer.

Om als acteur aan de weg te timmeren ben ik momenteel met diverse projecten bezig. Zo maak ik samen met 13 anderen een film. Ik ontmoette Saeed Atrefaie die regisseur is in De Voorkamer. Hij stelde voor om samen een film te maken, ik was meteen enthousiast. We zijn gaan brainstormen, waarna ik het  script heb geschreven. Dit vond ik best lastig omdat ik helemaal geen schrijfachtergrond heb. Geef mij een tekst en ik maak mij de rol eigen, maar nu moest ik de rol en die van alle andere spelers bedenken. Het was een leuke uitdaging en ik ben blij dat het gelukt is.

We zijn totaal zelfstandig bezig, zonder middelen van buitenaf. Hier hebben wij bewust voor gekozen om de buitenwereld te kunnen laten zien waartoe wij in staat zijn zonder deze mogelijkheden, dus wie ons een kans wil geven kan rekenen op beter resultaat als wij wel hulp toelaten. De cast bestaat uit acht acteurs en vijf mensen die achter de schermen werken, van cameraman tot aan de man van de montage.

‘Ik vind het drukke acteursleven geweldig’

Kortgezegd gaat het verhaal over de Syrische Jad die vanuit Syrië naar Nederland is gekomen. In Syrië werkte hij als dokter, ondanks hij alles achter heeft moeten laten en zijn leven zo erg overhoop ligt, is hij ambitieus om in Nederland zijn leven weer op te pakken. Hij kampt met een innerlijke strijd tussen vechten voor je droom en terneergeslagen zijn over je situatie. Hoe het afloopt? Daarvoor moet je de film zelf gaan kijken. Juni 2018 hopen we de film af te hebben.

Een ander project waaraan ik deelneem is Wijksafari van Zina Theater. Een aantal gevestigde Nederlandse acteurs kruipen in de huid en eigenlijk letterlijk in het leven van vluchtelingen. In samenwerking met het azc in Overvecht worden meerdere toneelstukken gemaakt. Ik werk mee aan een van de in totaal acht stukken die samen Wijksafari vormen. Mijn verhaal is gebaseerd op het leven van zes mensen met diverse achtergronden. Samen met twee anderen en actrice Nazmiye Oral heb ik een hoofdrol. Op 16 mei is de aftrap van de eerste voorstelling, daarna voeren we dagelijks tot 30 juni het toneelstuk op. Het idee is dat het klein en intiem moet overkomen, daarom is er gekozen voor een publiek van maximaal tien bezoekers per keer.

Ik houd er van om te performen voor een groot publiek. Ik wacht op de dag dat ik voor een echt groot publiek sta, dat mijn naam op posters hangt en mensen nieuwsgierig zijn naar wat ik spelen zal. Wie weet komt deze dag ooit, maar voor nu ben ik heel blij met de projecten waaraan ik werk. Ik ben heel druk en vind het acteursleven geweldig. In Syrië was ik vooral gericht op theater omdat je dan direct reactie krijgt van je publiek. Je resultaat merk je meteen op, bij een film is dat anders. Nu ik in Nederland in aanraking ben gekomen met het maken van films is mijn interesse wel een beetje verschoven. Ik zou theaterspel graag willen combineren met filmacteur.

De stad van mijn hart

Damascus is de stad waar mijn hart ligt. Ik ben er geboren, opgegroeid en heb daar zoveel herinneringen. Het is de stad waar ik ben afgestudeerd, waar ik een baan vond, ofwel mijn hele leven kende zijn invulling in die stad. Dan moet je door factoren buiten jezelf weg; Ik heb er niet voor gekozen mijn geboortestad te moeten verlaten. Over mijn favoriete Nederlandse stad hoef ik niet na te denken, dat is Utrecht. Ik heb mijn leven weer opgebouwd in Utrecht en voel mij fijn in deze stad. Ondanks ik in Maarssen woon, waar ik ook wel een paar vrienden heb, is mijn sociale leven in Utrecht. De sfeer van de stad en de mensen die er wonen die ik liefheb, Utrecht is mijn nieuwe thuis.

Als ik mij verdrietig voel, zorg ik dat ik vrienden om mij heen heb. Ik woon alleen in Maarssen en voel mij gelukkig helemaal niet eenzaam, maar ik ben een gezelschapsmens. Ik houd er van om mensen om mij heen te hebben, als ik omringd ben door vrienden voel ik mij beter. Daarom vind ik het fijn om naasten om mij heen te hebben als ik even niet zo vrolijk ben.

Waar Syrië en Nederland samenkomen

Waar ik echt heel vrolijk van word, is als ik de Syrische cultuur in Nederland voel. Dit is bijvoorbeeld tijdens Dabke Nights van de stichting Dreaming of Syria. Vorig jaar ging ik voor het eerst naar een dabkeavond in Utrecht, een vriend van mij vroeg of ik heen ging en ik was wel nieuwsgierig. Deze avond was meer dan fantastisch. Ik mis mijn cultuur en mijn land, maar deze avond bracht dit weer even helemaal tot leven. Ik voelde mij heel blij en vond het te gek dat alles Syrisch was. We dansten dabke, er was een Syrische zanger en alles voelde alsof ik mij in de Arabische wereld waande.

‘Ik bewonder dat een Nederlandse vrouw zich inzet de Syrische cultuur bekender te maken in Nederland’

De volgende editie in Zuilen bezocht ik met enthousiasme en weer genoot ik met volle teugen. Daarna besloot ik altijd heen te gaan, ik benaderde de organisatie om mijn positieve reactie achter te laten. Ik leerde Iris Loos en Tamer Alalloush kennen en gaf aan dat ik erg onder de indruk was. Het contact werd closer tot Iris op een gegeven moment zei dat ik voor altijd op de gastenlijst zal staan, ik was zo vereerd. Ik vind het te gek dat Iris zich inzet om de Syrische cultuur in Nederland bekender te maken, het is zo bijzonder dat een Nederlandse vrouw zich met zoveel energie hiervoor inzet. Ze voelt als een zus voor mij. Maar omdat ik het niet prettig vind vanaf dat moment altijd gratis naar de feesten te mogen gaan, vroeg ik of ik niet iets terug kon doen in de vorm van vrijwilligerswerk. Dat vonden Iris en Tamer allebei goed en sindsdien, ik denk dat het november 2017 was, help ik bij de events en dabkeworkshops. Ik ben blij en trots deel van hun team uit te maken, ik kijk iedere keer weer uit naar de nieuwe Dabke Night.

Geschreven door: Esther Koeckhoven