De man die voor velen als extra vader fungeert, die iedereen te hulp schiet en altijd voor een ander klaar staat. Een man die meedenkt, een echte realist, Louis Biram (55) is als een rots in de branding, zo ook voor De Voorkamer. ‘Ik merk dat ik sneller een vertrouwensband opbouw met mijn cliënten omdat ik ze begrijp en we aan twee woorden genoeg hebben om een situatie of probleem te omschrijven, ik merk dat zij dit prettig vinden. Ik ben blij dat ik anderen goed aanvoel en tussen twee culturen inzit. Deze eigenschap komt overal van pas en ik ben wel trots dat […]’

Nieuwsgierig welke hobby Louis voorheen in de Maarsseveense Plassen uitvoerde? Nieuwsgierig naar zijn mooie herinneringen aan Damascus of misschien zijn bijzondere en indringende droom; lees dan snel verder.

Sinds zes maanden werk ik specifiek voor vluchtelingen, ik heb dit bij de GGZ aangevraagd omdat ik vond dat er niet op de juiste manier werd gehandeld. Er zijn veel barrières onder meer door de taal en door cultuurverschillen. Omdat ik zowel de Nederlandse als Arabische taal ken en ook beide culturen, kan ik als schakel tussen nieuwkomers en hulporganisaties fungeren. Ik kan beide groepen uitleggen hoe het in de andere cultuur werkt en dat sommige dingen nu eenmaal zo zijn in Nederland. Ook vind ik het belangrijk dat we weten wat er onder de nieuwkomers leeft, daarom onderhouden we nauw contact met buurtteams. Ik heb genoeg ideeën hoe we nieuwkomers beter zouden kunnen helpen, maar daar zijn meer werknemers voor nodig. Het punt is dat er gewoon niet genoeg deskundigen zijn die ervaring hebben met deze situatie. Ik kom zelf ook uit Syrië, heb veel meegemaakt waardoor ik mij makkelijk kan identificeren met deze nieuwe groep burgers. Deskundigen die in Nederland een studie hebben gevolgd, alleen Engels als tweede taal spreken, staan toch verder af van nieuwkomers. Ik merk dat ik sneller een vertrouwensband opbouw met mijn cliënten omdat ik ze begrijp en we aan twee woorden genoeg hebben om een situatie of probleem te omschrijven, ik merk dat zij dit prettig vinden.

Van nieuwsgierigheid tot vaste host

Het werk is heel flexibel in het aantal uren dat ik moet werken, ik kan mijn werk voor De Voorkamer combineren. Bij De Voorkamer ben ik samen met Adel Nabelsi host van Arabisch Taalcafé op de maandagavond en van Straffe Koffie, op de woensdagavonden. Via Adel ben ik ook bij De Voorkamer terecht gekomen. Onze moeders zijn bevriend, dus ik kende hem al goed. Hij vertelde vaak over De Voorkamer en over de bijzondere sfeer die er heerst. Uit nieuwsgierigheid, niet eens met het idee om mij in te gaan zetten, bezocht ik eens overdag De Voorkamer, daar was Pim van der Mijl in gesprek, ik geloof met iemand van de gemeente. Na die bespreking sprak ik hem even, maar ik voelde niet de sfeer die Adel aan mij uitlegde. Het was heel anders dan mijn verwachtingen. Later sprak ik nog wat andere jongens die exact hetzelfde enthousiasme overbrachten, daarom besloot ik eens naar een event te gaan. Ik weet niet precies welke dit was, wat ik mij wel herinner is dat ik direct begreep welke sfeer al die jongens bedoelde. Hier sprak ik met Shay Raviv en voelde de verbondenheid met de plek en de mensen. Ik begreep Adel en sindsdien kom ik wekelijks, zo niet dagelijks bij De Voorkamer.

Al snel gaf ik aan bij het team betrokken te willen zijn, om ook hier mijn steentje bij te kunnen dragen als tussenpersoon. Als er misverstanden zijn kunnen die makkelijk opgelost worden als ik beide kanten van een verhaal kenbaar kan maken aan zowel Nederlandse als Syrische mensen. Inmiddels heb ik al geregeld te hulp kunnen schieten om een klein misverstand uit de wereld te hebben door het te bespreken met beide kanten en beiden uit te leggen hoe het voor de ander in elkaar steekt.

Ik zit tussen twee culturen in en voel anderen goed aan, en kan mensen op die manier helpen

Ook door mijn ervaring op mijn werk wil ik mij graag inzetten om de toekomst van nieuwkomers, van individuen zo snel mogelijk in vervulling te laten gaan. Veel Syriërs, maar ook nieuwkomers uit ander landen hadden een baan in hun thuisland. Een beroep die ze hier in Nederland ook graag weer willen uitvoeren, maar door de taal of niet overeenkomende diploma’s wordt dit traject enorm vertraagd. Ik probeer bij te schieten en mogelijkheden te bedenken om dit te versnellen.

Ik ben blij dat ik anderen goed aanvoel en tussen twee culturen inzit. Deze eigenschap komt overal van pas en ik ben wel trots dat ik het kan inzetten. Daarnaast ben ik in het bewaken van grenzen, van mezelf maar ik herken ze ook snel van anderen. Dit in combinatie met goed kunnen luisteren, zorgt ervoor dat ik er echt voor mensen kan zijn.

Vol bruisende ideeën

Niet alleen de twee vaste avonden, maar vaak ben ik ook bij andere evenementen te vinden. Soms om bij te springen en anders als publiek of deelnemer. Ik vind het leuk en belangrijk om verbonden te zijn en kom graag bij De Voorkamer bij events als Samen Zingen, de filmscreenings of bijvoorbeeld On the Spot, de jamsessie. Ik bruis nog van de ideeën voor evenementen. Samen met het team bespreken we alle ideeën om te kijken of ze reëel zijn, of het haalbaar is en wat we ermee bereiken als we het uitvoeren. Soms valt daarmee een idee.

De Voorkamer groeit, zowel in het ledenaantal als in het aantal vrijwilligers. Ook het aantal events en de verscheidenheid van evenementen groeit. Dit is natuurlijk onwijs mooi en als je mij vraagt waar De Voorkamer over vijf jaar staat, dan denk ik wel dat er een grotere locatie is om meer leden te kunnen ontvangen en een nog groter en nog meer divers publiek aan ons te binden. Een stap daarin is de buurt erbij te betrekken. Met de buurtdiners worden buurtbewoners en ondernemers uit Lombok aan onze community verbonden, een mooi initiatief.

Een van mijn hobby’s is lezen, ik lees graag en veel. Fotograferen vind ik ook erg leuk, maar helaas schiet dat er de laatste tijd bij in doordat ik het erg druk heb. Wandelen doe ik ook graag, het liefst door het bos of door de duinen. Ik ben dol op bomen, er is een specifieke boom die mijn favoriet is. Deze boom is de bewaker van mijn geheimen, ik vertel hem alles. Ik neem mijn zoontje ook weleens mee om te wandelen, dan gaan we naar de Maarsseveense Plassen. Hier dook ik vroeger ook graag, maar wegens een te hoge bloeddruk, moet ik deze hobby even uitstellen.

‘Amsterdam is leuk voor een dag. Nergens zijn de mensen zo fijn als in Utrecht: het is veruit de beste stad’

Mijn zoontje vind het erg leuk om op het strand te zijn. Als we samen zijn, stelt hij altijd heel veel vragen: hij wil alles weten. Dat hij zo nieuwsgierig is van aard, en niet zo snel overtuigd is van een simpel en soms afgewimpeld antwoord dat ik hem geef, vind ik een heel goede eigenschap. Ik ben heel blij dat hij zoveel wil weten en leren.

Zelf ben ik ook heel nieuwsgierig aangelegd. Toen ik naar Nederland kwam, 27 jaar geleden, was Utrecht de eerste stad die ik leerde kennen. Zelf bezocht ik veel andere steden in Nederland om erachter te komen hoe de sfeer daar is. Amsterdam en Rotterdam vind ik bijvoorbeeld best leuk, maar voor één dag in het jaar, dan heb ik wel weer genoeg drukte van de stad gezien. Leiden en Arnhem vind ik naast Utrecht ook twee mooie steden. De sfeer is daar goed, maar nergens zijn de mensen zo als in Utrecht. De gebouwen, Oudegracht, de sfeer en dus de mensen zijn zo fijn in Utrecht, daarom is het ook zeker mijn favoriete stad van Nederland.

Toch gaat niets boven Damascus. Er zijn niet genoeg woorden – in welke taal dan ook – om uit te leggen wat Damascus voor mij en vrijwel voor iedereen die ooit in Damascus is geweest, te omschrijven. Het gaat om een heel grote lading positiviteit die er heerst. Om een voorbeeld te geven: ik stond ’s ochtends op met koffie drinken op mijn balkon waar ik muziek van Fairuz draaide en een sigaretje opstak. Ik hoorde de geluiden van buurtkinderen die naar school gingen, buren, vrienden die voorbij liepen en gedag zeiden. Ik hoor nog de zin van een moeder die tegen haar kinderen zegt: ‘Doe voorzichtig’, dit staat in mijn geheugen gegrift en zal ik nooit meer vergeten. Nog steeds zijn koffie en Fairuz vaste prik in de ochtend, dit ritueel zal ik nooit veranderen. Maar wat echt typerend is voor Damascus, is de geur van jasmijn. In heel Syrië is die geur wel bekend, maar Damascus ís de geur van jasmijn. De sfeer, de magie, de energie, alles samen maakt Damascus een bijzondere stad.

Damascusmagie in De Voorkamer

Wat ik heel bijzonder vind, is dat eenzelfde sfeer als die van de combinatie van koffie en Fairuz ook in De Voorkamer heerst. Op zijn eigen manier heeft het iets weg van de positieve sfeer; alsof je thuis in Syrië bent. Onbewust creëren we dat samen. Het gaat vanzelf door dat ene woord, een muziekklank of een gebaar kan ervoor zorgen dat je dat gevoel van thuis in Syrië voelt. Een blikwisseling volgt vaak, zo van jij voelt het ook toch? Er zijn dan geen woorden nodig voor dit mooie moment.

‘De kinderen van nu moeten ook weten wat koffie, Fairuz en jasmijngeur voor magische sfeer brengt’

Waar ik mij heel erg druk om maak, is de situatie in Syrië. Er is al zeven jaar oorlog, maar dat is nog niet eens het grootste probleem, die komt pas daarna, als de oorlog over is. Vier generaties zijn er kwijt door de oorlog, dat kost zeker nog wel honderd jaar voordat het land daarboven op is. Het gaat mij vooral om de jongste generatie, de kinderen van nu. Ik wil mij inzetten om deze kinderen te helpen aan een toekomst, of dat nu hier in Nederland is of in Syrië maakt mij niet uit. Alle Syriërs hier in Nederland hebben het land achter gelaten, hebben daarmee ook de jonge generatie achtergelaten. Alle Syriërs spelen dan ook een rol in het opbouwen van hún toekomst.

Het is mijn droom de problemen die de kinderen aangaan op te lossen. Ik praat met veel organisaties en psychologen om op zoek te gaan naar oplossingen. Mijn vader was politicus in Syrië en zelf was ik ook actief in de politiek, daarom weet ik wanneer de politiek ingezet kan worden om dingen gedaan te krijgen. Maar ik vind het politieke klimaat een vies spelletje en kies er dan ook bewust voor de politiek niet te betrekken bij mijn ideeën. Ik werk alleen samen met organisaties die onafhankelijk zijn en hetzelfde doel voor ogen hebben. De middelen en kennis die we bezitten zetten we in om ons doel te bereiken om een rol te kunnen spelen in het ondersteunen van de toekomst van Syrische kinderen. Kortgezegd is mijn droom om de nieuwe generatie Syriërs de magische sfeer die Damascus heeft terug te geven. Ik wil dat de kinderen van nu weten wat koffie, Fairuz en de geur van jasmijn tot leven brengen.

Door: Esther Koeckhoven

Deze jonge moeder wordt vaak het zonnetje in huis genoemd, zo ook bij De Voorkamer. Ze is er vaak te vinden en staat er het liefst in de keuken. Dineren aan een tafel vol vrienden is daarop een goed alternatief. Al dat heerlijke eten fietst ze er op de zondagen weer af. ‘Met een groep van 30 mensen van Ga toch lekker fietsen, fietsen we door Nederland. Dit voelt iedere keer weer als een mini-vakantie.’ Naast koken en fietsen heeft Zaynab Qabel (23) nóg een hobby, nieuwsgierig welke dat is? Lees dan snel verder!

Mijn neef vroeg in de zomer van 2017 of ik meeging naar een event in het park, dit bleek van De Voorkamer te zijn. We zaten in de zon en ik raakte aan de praat met onder andere Adel Nabelsi. De sfeer was heel gemoedelijk, we dansten dabke en lagen wat in het gras te kletsen onder een stralende zon. Ik genoot enorm, toch duurde het even voordat ik naar De Voorkamer zelf kwam, maar toen ik ook in het pand aan de Kanaalstraat was geweest, was ik verkocht. Ik kom er graag en zet mij ook met liefde in als vrijwilliger. Ik doe vaak de catering van evenementen, en het dinerevent Turning Tables waarbij een groep deelnemers samen kookt voor iedereen die die avond mee wil eten. En op maandagavond geef ik vaak les tijdens het Arabisch Taalcafé. Het leek mij leuk iets voor een ander te kunnen betekenen door mensen Arabisch te leren, maar het is ook een goede leerschool voor mij. Ik moet namelijk in het Nederlands uitleg geven over de taal, dat is een uitdaging voor mij en ik leer hier veel van.

Ik moet altijd heel hard lachen als een Nederlander vraagt of hij echt wel kan mee-eten, natúúrlijk denk ik dan. Ik maak altijd meer dan genoeg eten

Ik woon in Maarssen bij mijn tante, mijn zoontje woont bij mijn ex-man in Amsterdam. Ieder weekend is mijn 6-jarig zoontje bij mij. Ik heb goed contact met mijn ex en soms gaan we met z’n drietjes iets leuks doen, we zijn laatst naar Madurodam geweest. Toen ik in Syrië met mijn man trouwde, moest ik vaak voor hem en zijn familie koken. Ik heb veel Syrische gerechten geleerd van mijn moeder, we kookten samen voor onze familie. Bij mijn ex-man was juist ik vaak verantwoordelijk voor het eten, dan moest ik ineens voor de hele familie koken. Doordat ik veel gekookt heb, kan ik nu veel Syrische gerechten klaarmaken en heb ik diverse smaken ontwikkeld.

De keuken, mijn beste vriend

Sinds een half jaar vind ik het écht leuk om te koken. Ik ben veel in de keuken te vinden en kijk graag naar kookfilmpjes op Youtube. Als ik mij verdrietig voel of boos ben, dan duik ik de keuken in om iets te maken. Dan bak ik een lekkere taart, of maak ik een Syrisch gerecht klaar. Als ik maar bezig ben om stoom af te kunnen blazen, dus eigenlijk is de keuken mijn beste vriend!

Ik kook graag Syrisch, zo blijven Syrische gewoontes in mijn leven in Nederland dichtbij. Een andere gewoonte is mijn ochtendritueel: ik sta op met koffie en de muziek van Fairuz. En ’s avonds drink ik graag met familie of vrienden die op bezoek zijn samen koffie of thee. Ik heb echt een grote hekel aan alleen eten en probeer dan ook altijd te zorgen dat ik met anderen eet. Een Arabische gewoonte is om altijd genoeg te koken, je houdt er rekening mee dat er iemand op bezoek komt. Nederlandse mensen vragen dan: ‘Kan dat wel, is er dan wel genoeg eten?’. Daar moet ik altijd heel  hard om lachen, natuurlijk is er genoeg eten. Hallo, ik ben een Syrische hè, dan is er altijd genoeg eten klaargemaakt.

Van Friese fietstocht tot swingende queen

Naast koken heb ik nog een andere nieuwe hobby ontwikkeld, een typisch Hollandse. Om de week op zondag fiets ik met de groep van Ga toch lekker fietsen. Uiteindelijk fietsen wij op 20 mei naar Friesland, in totaal is dit 235 kilometer. Ik heb mij hiervoor opgegeven omdat het me leuk leek Nederland op de fiets te ontdekken, daarnaast leek het mij een leuke uitdaging. Eerst geloofden mijn vrienden niet dat ik dit echt ging doen, en dat ik het vol zou houden. Ik vind het erg leuk omdat het iedere training als mini-vakantie voelt. Je fietst naast een groepsgenootje en wisselt na een tijde weer van fietsbuddy, zo spreek je veel mensen. Naast nieuwe plekken leer ik dus ook nieuwe mensen kennen. De groep bestaat uit 30 mensen waarvan 15 nieuwkomers. Ik heb zin in de eindtocht, het zal zwaar worden, maar dat is het zeker waard.

‘Ik was vijf uur lang niet van de dansvloer af te slaan’

Een ander hobby is dansen. Als ik dans, vergeet ik alles; ik kan alles loslaten en helemaal opgaan in het moment. Zelfs als ik mij ervoor verdrietig voelde, wordt ik altijd blij van dansen. Ik ben positief ingesteld en de levensvreugde worden versterkt als ik dans, met een glimlach op mijn gezicht ga ik dan helemaal los. De avonden van de Stichting Dreaming of Syria vind ik te gek, we dansen dabke op Arabische muziek, er zijn artiesten uit het Midden-Oosten en de hele sfeer is Syrisch. Mijn eerste dabkeavond was een jaar geleden, ik was meteen onder de indruk. Ik vond het zo ontzettend fijn, ik was vijf uur lang niet van de dansvloer af te slaan. Oprichter Tamer Alalloush vroeg mij: ben je niet moe? Maar ik kreeg zóveel energie van het feest, dat ik geen vermoeidheid voelde. Mijn neef Khaled Alhouz vroeg of ik weer mee ging naar de volgende editie in Leiden. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want natuurlijk wilde ik mee. Na die tweede avond vroegen Tamer Alalloush en Iris Loos of ik in hun team wilde omdat ze vonden dat ik zoveel energie uitstraalde. Tamer zei: ‘Je hebt zoveel energie om te dansen, die spirit willen wij in ons team’. En Iris noemt mij altijd de queen van de groep, dat vind ik zo leuk. Ik help met het organiseren van de events en bij dabkeworkshops.

Businessvrouw in Utrecht

De mooiste dag uit mijn leven is de dag dat mijn zoontje werd geboren. Ik voelde mij meteen moeder, ik was heel moe na de bevalling maar wilde niet slapen; ik wilde de hele tijd bij mijn zoontje blijven. Voor hem was ik heel blij dat ik samen met hem en mijn ex naar Nederland ben gekomen. We gingen samen een nieuw leven tegemoet, maar in Nederland groeiden we uit elkaar. In Syrië had ik meteen weer moeten trouwen na mijn scheiding, hier ben ik daarin vrij. Ik ben blij dat ik in Nederland de kans heb om te studeren. Het is mijn droom om businessvrouw te worden. Ik zou na mijn taalcursus graag een studie Accountancy doen. Ik wil graag zelfstandig zijn, mijn eigen huisje of appartement hebben.

Ondanks ik Damascus een heel mooie stad vind, wil ik graag in Nederland blijven wonen en mijn leven heir verder opbouwen. Wel wil ik graag terug naar Damascus, ook om familie op te zoeken. Wat Damascus en Utrecht gemeen hebben is dat ze beide mooie, oude gebouwen hebben in het centrum. De sfeer in de stad Utrecht is goed, net als ik de sfeer in Damascus fijn vind; Ik herinner mij nog goed dat ik ’s avonds als het donker was en de stad werd verlicht met mijn ex-man romantische plekken bezocht. En een speciale plek in Utrecht? Dat is voor mij toch echt De Voorkamer. Ik kom er graag, of ik nu verdrietig ben en omringd wil worden door lieve mensen, of juist als ik heel vrolijk ben: dit is mijn nieuwe speciale plek.

Door: Esther Koeckhoven

A quarter before the movie screening of Face B starts, people start to flood in.

With tea and coffee in their hands, some people were talking in groups, some were sitting and chilling, and some were interested in looking around. In between this gentle ambience of enthusiasm, I talked to some of the audience.

Esther, our active participant and neighbour who has known De Voorkamer for more than a year, shared that she simply meets people here out of her routine life and she enjoyed coming to the movie screenings that she cannot normally find them in cinemas. Adrian from Damascus in Syria, who visits De Voorkamer from time to time, and with my and his “een beetje Nederlands”, it makes an interesting interaction between us with English, Dutch and body language. He said he has been to the Netherlands for more than 3 years now. “mijn een beetje Nederlands, jouw een beetje Nederlands, vrienden!” he said with a big smile.

Annemieke, who is a student in Utrecht, thinks it is nice to join the screening with her friend. Lisette, standing in the crowd, told me that she has known Minem, our host for the event, for a while and she always likes watching movies/ documentaries with a cultural-society context. I could totally feel that she is a food lover when she talked about our other events like International Dinner and Turning Tables.

Our host Minem is giving an introduction at the screening.

And suddenly two elegant ladies caught my eye, it was the first time they came to De Voorkamer and they heard about us from In de Buurt and Stadsblad. I could feel Noor’s passion in different cultures when she told me her experiences in teaching expats Dutch and even she got a recipe of different cultures in Lombok back in 1998. “I can bring it here next time. It is amazing with a mix of all the cultures in Iran, China and Morocco…”

The light was dimmed as the movie started. Face B tells a story of a stranger in between cities and cultures while the character explores meaning of herself with music and poetry. During the Q&A session at the end, director Leila Albayaty replied that she got inspired by many people, she expressed her struggles and that she would like to question the binary opposition in the film of her own French-Arabic identity. For her future plan, she is determined to start a new film about her family background and produce an album in Arabic.

Director Leila Albayaty of Face B shares with the audience about her struggles and future plan during the Q&A session.

As the screening came to an end, Noor said as she continues in asking more about De Voorkamer, “I will come back for sure.” Bart, who came for the first time to De Voorkamer, “It is good to watch an artistic movie this evening. I can feel the enthusiasm between people and I would love to come back for Straffe Koffie on Wednesday. I love board games!”

The audience left almost like wind as the session came to an end. Yet, the meanings expressed among the audience stay in the space. Their words and remarks all along have revealed the movie screening is much more than the event itself, whether it is the excitement, interests and passion towards their life. Enthusiasm is a boomerang in De Voorkamer which makes people interact in this small space of Lombok.

Wish to enjoy a cozy night in De Voorkamer? Please stay tuned with us!

Written by: Liza Chan