Deze jongeman zet zich graag voor een ander in en stelt met zijn camera situaties aan de kaak en vraagt daarmee aandacht voor belangrijke maatschappelijke onderwerpen. Aziz Kawak (19) is vastberaden om persoonlijke verhalen te vertellen van mensen die daar zelf niet tot in staat zijn, om hen te helpen door deze verhalen aan een groot publiek te openbaren. In dit artikel staat zíjn verhaal centraal, dus lees snel verder over de hobby's en dromen van deze talentvolle jongen!

Via de Facebookpagina van New Neighbours kwam ik een oproep van De Voorkamer tegen; er werden nieuwe projecten gestart. Ik gaf mij hiervoor op om meer Nederlands te spreken en nieuwe mensen te ontmoeten, daarnaast hoopte ik als fotograaf iets voor de organisatie te kunnen betekenen. Al snel had ik met Pim besloten een eigen fotoproject te beginnen. Dit werd de reportage ‘Door de ogen van’ waarbij ik mijn ervaring met het azc in Ter Apel met foto’s verbeelde.

In Syrië was ik nog niet zoveel met fotografie bezig, mijn passie hiervoor is pas in Nederland ontstaan. Samen met mijn ouders, broertje en zusje ben ik met een visum naar Nederland gekomen, ik kon dus belangrijke spullen meenemen. Waaronder mijn camera. Omdat ik mij in het azc erg verveelde, begon ik foto’s te maken van alles wat voorbij kwam. Met fotografie kan ik een gevoel overbrengen, een verhaal vertellen. Ik kan mijn visies van situaties op beeld vastleggen, het gaat om mijn kaders en benaderingswijze, politieke en religieuze regels doen er niet toe. Met mijn werk kan ik situaties die ik belangrijk vind, aandacht geven en zo nodig in een nieuw licht zetten.

Reizen voor projecten

Zo ben ik bezig met een nieuw project in Griekenland, ik ga naar een vluchtelingenkamp om te helpen, mijn doel is ook om uiteindelijk een fotoproject te maken. Ik heb geen vooropgesteld plan, maar ga eerst heen om de situatie te bekijken, de mensen te leren kennen, te helpen en om in de community op te gaan en vertrouwen te krijgen van de mensen daar. Ook wil ik kijken wat ik voor hen kan betekenen op de langere termijn, wat zij aan mijn werk kunnen hebben. Veel journalisten en fotografen die voor nieuwsbladen en -sites werken, benaderen zo’n soort situatie als nieuwsitem, waarbij de menselijke waarde vaak wordt vergeten. Ik wil de situatie dichtbij de kijker halen, de persoon achter een vluchteling te vangen in hun blik; een menselijk gezicht geven aan de inwoners van zo’n kamp.

‘In Libanon regisseerde ik mijn eigen project: ik fotografeerde en interviewde vluchtelingen. Dit was een mooi en energiek project’

Later zou ik graag journalistiek willen combineren met fotografie. Documentaire fotografie bijvoorbeeld. Voor mijn opleiding aan de HKU moest ik een paar dagen naar het buitenland om daar werk te maken, ik ben in februari naar Libanon gereisd om daar vluchtelingen te fotograferen. Omdat ik Arabisch spreek, kan ik ook echt op hun situatie en levensomstandigheden ingaan. Naast fotograferen, ging ik ook met ze in gesprek. Mede daardoor was dit een mooi en bijzonder project, ik had volledige regie waaruit ik veel energie haal. Verder ben ik afgelopen winter als vrijwilliger van Live for Lives naar Duinkerken geweest om de schrijnende situatie in het Franse stadje onder de aandacht te brengen. Ik deelde daar spullen uit, sprak de mensen, bouwde een band op met de mensen daar. Vooral de kinderen voelden zich snel vertrouwd bij mij, ik had mijn camera mee op zak en heb een aantal indringende foto’s kunnen maken. Deze foto’s zijn op de site van Vice geplaatst en ook mijn verhaal kon ik hier delen. Dit is een eerste stap en een duidelijk voorbeeld van het combineren van twee disciplines die elkaar versterken in het overbrengen van een verhaal. Na mijn fotografiestudie wil ik een journalistieke master volgen, ik verwacht dat mijn Nederlands dan foutloos genoeg is om aangenomen te worden.

De sfeer op de HKU is heel fijn, ik heb er veel vrienden en het is dan ook vaak gezellig als ik met klasgenoten ben. Soms zelfs te gezellig; dan spreek ik met vrienden af om aan studie te gaan, maar daar komt dan eigenlijk niks van terecht. Op de HKU krijg je veel vrijheid om je eigen stijl te creëren, dat vind ik belangrijk en erg prettig. Wel is het erg kunstig en krijgen we soms opdrachten waarbij het fotografische wordt gekoppeld aan kunst, maar ik heb niet zoveel op met dat kunstzinnige. Wel vind ik het fijn dat je heel vrij wordt gelaten in de opdrachten die je maakt en dat je eigen projecten op kunt starten, zoals toen ik naar Libanon ging.

Waar mijn thuis is

Ik woon samen met mijn ouders, broertje en zusje pal tegenover mijn studiegebouw. Ideaal, maar ik kom soms alsnog te laat, juist omdat het zo dichtbij is. Als mensen mij weleens vragen wat ik van Nederland of Utrecht vind, om er te wonen bijvoorbeeld, moet ik eerst nadenken zoals ieder ander dat zou hebben. Ik voel me hier op mijn plek omdat ik een nieuw leven heb opgebouwd in Utrecht, ik sta er niet meer bij stil dat ik hier ‘nieuw’ ben, maar voel mij onderdeel van geheel. Ik ben er trots op dat ik mij heb kunnen aanpassen en mijn nieuwe leven in Utrecht ben begonnen. Het scheelt ook dat ik ervan houd om nieuwe dingen te leren, en nieuwe culturen vind ik interessant.

Toch blijft Damascus mijn favoriete stad. Ik vind alles mooi aan Damascus, waarschijnlijk omdat het voelt als míjn stad. Waar je opgroeit, blijft door het sentiment dat je eraan ophangt, belangrijk voor je. Ik denk dat veel mensen zich hierin kunnen herkennen, daarom ligt mijn hart nog steeds in Damascus. Utrecht is de stad waar ik mij thuis voel, waarmee ik heel blij ben. Daarnaast heb ik werk en daardoor geld om dingen te doen die ik graag wil, ik heb mijn eigen projecten, leuke vrienden. Dit zijn fundamentele waardes, maar daar gaat geluk niet over. Voor mij zijn de kleine geluksmomenten belangrijk, bijvoorbeeld wanneer de zon schijnt.

‘Tijdens workshops hoop ik kinderen naast de definitie van veiligheid en democratie, ook de waarden ervan uit te kunnen leggen’

Ander fundamentele waarden in Nederland zijn veiligheid en democratie. Democratie is een belangrijk onderdeel van een maatschappij, daarnaast vind ik het belangrijk algemene kennis te hebben over de landelijke politiek. Vorig jaar heb ik mij dan ook voor GroenLinks ingezet en ben ik langs deuren geweest om de partij onder de aandacht te brengen bij mensen. Via een vriendin kwam ik op de hoogte van een vacature bij Stichting Media en Democratie. Ik heb gesolliciteerd en ga – als ik het rustiger heb met studie en werk – beginnen met trainingen om uiteindelijk workshops te gaan geven aan schoolkinderen in Amsterdam over wat vrijheid en democratie betekent. Door mijn eigen ervaringen uit Syrië en nu in Nederland, hoop ik de waarden uit te kunnen leggen en deze begrippen een diepere betekenis te geven dan enkel de definitie van het woord.

 

Door: Esther Koeckhoven