Archives for mei 2019

mei 30, 2019 - Reacties uitgeschakeld voor De stem van De Voorkamer: Sabawon Karimi

De stem van De Voorkamer: Sabawon Karimi

Sabawon Karimi (16) is een bekend gezicht in De Voorkamer. Samen met zijn ouders en zijn drie broers kwam hij twee jaar geleden vanuit Pakistan naar Nederland en uiteindelijk ook naar Utrecht. Sabawon deelde zijn persoonlijke verhaal over zijn eerste kennismaking met Nederland tijdens verschillende evenementen in De Voorkamer. ‘Als ik Pakistan met Nederland vergelijk, dan is het echt alsof het twee verschillende planeten zijn’. Tim Rijk interviewde Sabawon om meer te weten te komen over wie deze verhalenverteller precies is.

Ik woon samen met mijn ouders en mijn drie broertjes in de wijk Oog en Al. Het is een hele Nederlandse wijk, de rivieren en de kanalen maken het echt heel mooi. En we wonen ook heel dicht bij de voetbalvereniging waar ik lid ben. Daar speel ik samen met veel klasgenoten. Op dit moment ga ik naar 3 HAVO. Dat is een spannend jaar, want volgend jaar moeten we een profiel kiezen en stage lopen. Ik wil graag later iets met informatica doen en heb nu een stage geregeld bij een ICT-bedrijf. Daar wil ik vooral leren hoe een dag er uit ziet voor iemand die in de ICT werkt.

Mijn andere grote ambitie zou zijn om later misschien de politiek in te gaan. Ik kijk veel filmpjes op YouTube van toespraken in de Tweede Kamer. Die vat ik dan samen en daar maak ik dan ook presentaties over die ik aan mijn ouders en mijn broertjes laat zien. We zitten dan met z’n allen in de woonkamer, waarbij ik de presentatie op de grote televisie laat zien. Zodat mijn ouders bijvoorbeeld ook weten wie Geert Wilders en Jesse Klaver zijn en wat zij vinden over Nederland. Dat doen wij allemaal. Mijn broertje vindt bijvoorbeeld astronomie heel interessant en daar maakt hij dan een presentatie over. Zo leren we elke keer weer wat meer van elkaar.

Mijn grote voorbeeld is Malala Yousafzai. Zij komt ook uit Pakistan en heeft de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen voor haar strijd om meisjes naar school te krijgen. Dat is voor mij een grote inspiratie, want het is mijn doel dat er later minder oorlog is in de wereld. En gebrek aan onderwijs is volgens mij de grootste reden dat er oorlog is, want als er onderwijs is dan kan er geen oorlog bestaan. Veel mensen die niet zoveel weten worden slimmer en kritischer als ze onderwijs krijgen en dan gaan ze niet vechten denk ik. Dus Malala doet haar best om zoveel mogelijk mensen naar school willen laten gaan. Daarom lijkt het mij ook mooi om de politiek in te gaan, om zo ook mijn bijdrage te leveren.

Opgroeien op twee planeten
Ik ben opgegroeid in Pakistan in de stad Karachi. Twee jaar geleden ben ik toen samen met mijn familie naar Nederland gekomen. Ik was toen 14 jaar oud. Als ik Pakistan nu met Nederland vergelijk, dan zijn het echt andere planeten: de mensen, de wegen, scholen en steden zijn allemaal echt totaal anders hier dan in Pakistan. Beide landen zijn goed ergens in. Nederland is goed in wegen en in creativiteit en Pakistan is juist goed in eten en zulk soort dingen. Lekker eten is daar gewoon heel belangrijk. Mensen zijn ook veel meer open in Pakistan, ik had ook veel vrienden daar. Een plek waar je geboren bent, daar houd je veel herinneringen aan over. Ik mis dan mijn vrienden en docenten, de wijk waar je opgegroeid bent en vroeger gespeeld hebt.

Eén van de dingen waar ik echt aan moest wennen toen we in Utrecht kwamen wonen is hoe je met de buren omgaat. Hier in Nederland ken ik mijn buren wel goed, maar niet zoals in Pakistan. Als je hier zegt ‘kom eens een keer koffie drinken’, dan maken ze eerst een afspraak om op een later moment een keer langs te komen. Dat gebeurt dan niet spontaan. In Pakistan komen je buren gewoon zomaar, zonder afspraak. Alleen de mensen die van ver moeten komen bellen en zeggen één dag van te voren: ‘wij komen morgen’.

Hoe ga je met mensen om, hoe wonen de mensen hier en wat zijn de buren? Hoe praat je tegen de buren? Hier meer over leren is voor mij echt wat integratie is en dat is echt moeilijk. Al die dingen moet je echt weer opnieuw leren en dat is wennen.

Story walk: ‘Mijn derde dag in Nederland’
Vroeger woonde ik op het AZC aan de Einsteindreef. Op het AZC heb je veel vluchtelingenvrienden en die willen dan ook allemaal de taal leren en kennen daarvoor verschillende organisaties die je daarmee kunnen helpen. Ik had toen gehoord dat je bij De Voorkamer ook Nederlands kon leren. Toen kwam ik hier en trof ik overal hele aardig mensen. Het lijkt echt alsof je thuis bent hier in De Voorkamer. Toen heb ik mensen leren kennen en contact gemaakt, eerst tijdens het Nederlands taalcafé en daarna ook bij andere activiteiten zoals Straffe Koffie en de Story Walk.

De voorbereiding van de Story Walk was niet alleen erg goed voor mijn Nederlands, maar ook om meer te leren over hoe je goed een verhaal vertelt. Ik doe altijd echt mijn best om iets nieuws te leren en bij die cursus heb ik veel geleerd over het opbouwen van een verhaal en beeldend een verhaal laten zien.

Mijn verhaal was een waargebeurd verhaal over mijn derde dag in Nederland. Ik ben die dag samen met mijn broertje naar de Action geweest. Op het moment dat we bij de ingang kwamen wisten we allereerst al niet dat er deuren bestaan die automatisch open gingen. Toen waren wij bij de kassa en was de volgende uitdaging om te betalen. Wij waren namelijk eerst bij een pin kassa en wilden contant betalen. Nadat dat was opgelost hadden wij betaald en toen was het bonnetje een groot probleem, omdat wij natuurlijk nog geen Nederlands spraken op dat moment. Mijn broertje en ik dachten allebei: ‘we hebben betaald, wat wil die vrouw nu? Eigenlijk mogen wij nu toch gewoon naar buiten gaan, toch?’ Maar die vrouw zegt iets tegen mij. Toen zei ik tegen mijn broer: ‘kom, we gaan gewoon naar buiten’. Daar zie je echt aan hoe raar alles is als je net in Nederland bent.

De Voorkamer Radio
Laatst heb ik dit verhaal nog een keer mogen vertellen tijdens De Voorkamer Radio. Daarbij heb ik niet alleen mijn eigen verhaal verteld, maar ook samen met Esther Smeenk een heel uur lang de radioshow gepresenteerd. We hebben toen gasten geïnterviewd, muziek gedraaid van de Culture Shock Avonden en ik mocht zelfs nog aan het einde mijn favoriete nummer draaien (en live meezingen!). Echt een ontzettend leuke ervaring!

[Wil je het verhaal van Sabawon nog een keer terugluisteren en nog meer mooie verhalen uit de Voorkamer horen? Klik hier om De Voorkamer Radio van 15 mei terug te luisteren. Dinsdag 25 juni presenteert onder andere Sabawon weer een nieuwe aflevering van De Voorkamer Radio in samenwerking met Stranded FM!]

Door: Tim Rijk

mei 21, 2019 - Reacties uitgeschakeld voor De stem van De Voorkamer: Yanki Bicakci

De stem van De Voorkamer: Yanki Bicakci

Yanki is a talented musician from Istanbul and a larger than life member of the De Voorkamer community. Having moved to Utrecht to study a masters in Music Design, Yanki has since formed a solo act ‘Yank’ and collaborated with local and international musicians. You have probably seen Yanki play at one of the events at De Voorkamer, or you have been to the exciting new music programme, Culture Shock. Why did he decide to leave busy Istanbul? How did he discover his talent for music and come to be such a large part of the De Voorkamer community? Read on to find out!

What was it like growing up and going to European school in Istanbul?

In Turkey the education system is a bit messed up and if you don’t have money you have to have really good grades. There is an exam you have to take to get in to highschool and if you were not top ten in school you have to go to private school or a bad school. I was not in the top ten. He laughs. There are very posh, expensive Turkish schools and then there are  European schools that are a bit more affordable, I loved the idea of going to a high school where you learn Italian and get to know European culture. I studied in the busy centre of Istanbul.

The best fun was going to school and then with a couple of friends saying ‘we don’t feel like it today right? Let’s just skip. We’d mostly go to Istiklal street, that’s the main street and Taksim Square. In the city there are lots of cafés, bars and restaurants. We’d go there and have long ass breakfasts together and go watch a movie or something.

When did you first realise your passion for music?
I was probably seven when I first started playing drums in school. My primary school was a school where you could choose your own instrument. At the beginning of school, the music teachers would test your hearing and rhythm and then say ‘oh your rhythm sucks, you should play piano’. They said to me ‘oh you have the right to choose because you are good at everything’.

My first band formed when I was fourteen. It was just a cover band that we had, we played Nirvana, Pearl Jam. It was grunge. Then in highschool I had another band and we started writing our own songs. It was rock for sure, quite heavy sometimes but not metal.

There was a lot of passion in it. I can never find the same passion in music these days.

Laughing.

The real passion for me came when I joined a band that I really liked in Istanbul’s alternative music scene. That was when I really understood music was my thing.This band, Nekism, was a music school for me.

For me music isn’t just about exploring my interests, it’s that there are things that I want to express that I cannot just express with words. It is an emotional drive about the need to express yourself somehow. To shout it out with your melodies or your playing attitude.

ln Turkey people who are free thinking and who want to express themselves freely using arts and music always feel suppressed because there is no support and sometimes there is actually the opposite of support. Then the product gets really powerful because that is the only thing that you can hold on to. If it is not allowed then it is more tempting. The apple of Eden. You really want to do it and in order to do it you have to be strong and you have to stick together. Even now Istanbul’s underground scene is really boiling, there are lots of great stuff happening. Impossibilities create a lot better artistic results. Impossibilities create a lot of possibilities.

My last year in Istanbul, I ran a music studio. I rented out the music studio and formed a cult collective around it. I hosted a lot of local and international bands that were in Istanbul to do video sessions. Sometimes in writing to artists that never collaborated before and create something totally new - actually that is something that I am doing at De Voorkamer now.

On leaving Istanbul for Utrecht.

One day I sat and calculated the amount of time I had spent in traffic in the last five years in Istanbul. I don’t remember what it was but it was not days, not even weeks.

I didn’t feel good about myself, I was having a lot of problems with my girlfriend, didn’t know what I was doing in life, I was stuck in traffic, the political situation is suppressing me. That was the year of the Gezi protests. Even those protests didn’t seem to cause a ‘real change’ in the country’s situation. That was the last thing that made me lose hope in Turkey. It’s good for the people who want to stay and try things, but I couldn’t take it anymore.

The first time I came to Utrecht was with my luggage. I really liked Amsterdam, but I had concerns when applying for schools that it was a touristic city and what I’m running away from was crowds right now. One of my friends had been to Le Guess Who? Festival and told me Utrecht is a lovely place.

Every time I go back to Istanbul I feel very pleased. I enjoy seeing friends and family but I don’t feel at home there. That is something I realised recently. In the last couple of months I realised I feel slightly more at home here than back there.

Home is where you feel understood. Home is where you can place your ego amongst the people you see often in your network. Wherever I feel this I can call home.

What is it like to make music in Utrecht?
In the beginning when I was trying to settle here making music was not really possible. I formed a couple of bands. One was called hummus and the other was called Baba Gannus actually. Just for fun. Hummus was this Turkish/Balkan music and baba ganoush is this crazy improvisation band. I thought of creating a collective called the Tahini collective with all the things having Tahini in it.

Now I have my own project called Yank. I am called Yanki actually but since no one can pronounce the i with the dots, it’s become Yank. It is a solo act. I also formed a band in the Netherlands, I really want to tour with them in the Summer. I am constantly working on that as well, while I play drums with an 80’s Libyan disco legend - called Ahmed Fakroun.

How did you become involved in De Voorkamer?
I met Minem, she was working at De Voorkamer and at some point I emailed her and said ‘hey, what is going on at De Voorkamer?, I’d like to be involved as well!’ Not too long later I came up with the idea (of Culture Shock) and emailed Pim about it and we really wanted to realise it. We thought that it’d be nice that there would be a professional music programme at De Voorkamer. It is possible, it is only a matter of talent scouting. We don’t have a lot of money to invite the coolest acts of the world but we have professional eyes to look around for quality acts that are able to perform without a lot of money. We will have a regular programme monthly and every two months we will do a mash up, which will see musicians from different culture backgrounds collaborate together for the first time.

Links:
Yanki’s solo projects
Nekism music
Genetic Choir

By: Aibhilin Ryan