Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Maher.

Het patroon in de achtergrond van mijn tafel is in de Palestijnse ‘Kufiyeh’ stijl. Deze stijl staat symbool voor de Palestijnse identiteit. De vier gebouwen in de hoeken van de tafel representeren de vier verschillende landen waarin ik heb gewoond.

De Ka’aba
Linksboven zie je de Ka’aba, die symbool staat voor mijn geboorteland Saudi-Arabië. Ik ben opgegroeid in Hail, waar ik met mijn ouders, twee broers en zus voor 15 jaar heb gewoond. Ik ben zelf twee keer op bedevaart geweest naar de Ka’aba in Mekka, het religieuze centrum van de Islam. Dit was voor mij, net als voor vele anderen, een levensveranderende ervaring.

De klok van Homs
Vanuit Saudi-Arabië ben ik met mijn familie naar Syrië verhuisd. Mijn tijd in Syrië wordt gesymboliseerd door de oude klokkentoren van Homs, die je linksonder op de tafel kunt zien. In de 15 jaar dat ik hier woonde heb ik mijn vrouw Salam ontmoet en hebben we drie dochters en een zoon gekregen: Noor, Lial, Hebe en Waleed.

De Moda Mall
In de hoek rechtsboven zie je de Moda Mall, gevestigd in het World Trade Center. Dit bijzondere gebouw, met oneindige shoppingmogelijkheden, representeert de stad Manama in Bahrein. Ook hier heb ik 15 jaar
gewoond, met mijn vrouw en kinderen. Ik was hier werkzaam als interieur ontwerper.

De Dom van Utrecht
Tenslotte ben ik in 2018 naar Nederland gekomen. Deze fase van mijn leven wordt gerepresenteerd door de Dom van Utrecht, rechtsonder. Met vrienden uit het AZC en van de organisatie Welkom in Utrecht ben ik twee keer de Dom opgeklommen. Ik ben blij dat ik nu met mijn familie in Nederland woon, waar iedereen zo aardig is.

Jabal al Mahamel
De figuur in het midden is een afbeelding van het bekende Palestijnse schilderij ‘Jabal al Mahamel’, wat in het Nederlands vertaalt naar ‘de drager van ontberingen’. Deze afbeelding symboliseert mijn Palestijnse afkomst. Mijn vader komt uit Palestina en hoewel ik er zelf nooit ben geweest voel ik mij sterk verbonden met de Palestijnse identiteit.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Alaa. 

Het patroon
De patronen in deze tafel zijn kenmerkend voor Swaida,  in het zuiden van Syrië, waar ik vandaan kom. Ze worden daar overal gebruikt.

De jongen met de band
Toen ik klein was hadden we nog geen computerspelletjes dus ik speelde vaak buiten met mijn vrienden Ammar, Hassan, Omar en Hamud. We
speelden met oude banden, die we zo snel mogelijk lieten rollen door er met een stok tegen te slaan.

Mijn grootmoeder
Ik bracht vroeger veel tijd door met mijn grootmoeder Nawal, die onlangs is overleden. Iedere week maakte ze zelf brood op een speciale oven genaamd Saj. Ik hielp haar dan met het verzamelen van hout en het schoonmaken van het gereedschap. In de avond kwam de hele familie samen om samen het brood te eten. De eerste keer dat ik mijn oma hielp met het brood was ik
een klein jongetje. De laatste keer dat ik geholpen heb was ik 20 jaar oud, vlak voor ik Syrië verliet.

De koffiemaker
In de Arabische wereld wordt een speciale koffie genaamd Qahwa Murrah gedronken. In elke streek wordt het anders bereid. Abu Samir, mijn opa, stond s' ochtends vroeg op om met de hand koffie te branden en vermalen. Ik werd dan wakker met de geur van koffie. Traditioneel wordt deze koffie alleen in kleine hoeveelheden gedronken, maar ik schonk mezelf graag
een grote mok in en rende vervolgens naar buiten om een sigaret te roken en de koffie te drinken. Als mijn opa me betrapte werd hij erg boos. “Zo hoor je het niet te drinken!”

De druiven
Er groeien veel druiven in Swaida, waarvan wijn en Arak - een sterke Arabische likeur - wordt gemaakt. Mijn vader, Samir, drinkt graag Arak en als kind zag ik hem vaak Arak drinken met zijn vrienden. Later dronk ik ook Arak met mijn vrienden en mijn vader dronk dan mee. Deze avonden waren heel speciaal. Iedereen danste en was gelukkig. Iedere keer dat ik met mijn vader belde in het eerste jaar nadat ik Syrië verliet, verlangde
ik ernaar om weer samen met hem Arak te kunnen drinken.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Pim.

De dromer
Als jongetje verdween ik altijd in mijn eigen fantasiewerelden. Op school staarde ik tijdens de les uit het raam en droomde ik van verre werelden en andere tijden. Thuis tekende ik veel, verdween ik met mijn neus in de boeken en stripboeken en sloot ik mezelf op in onze donkere zolderkamer. Hier bouwden mijn broertjes en ik grote landschappen van lego en andere materialen. We beleefden daar met zelfbedachte personages de grootste avonturen.

Opa’s gereedschap
We gingen regelmatig bij mijn opa en oma op bezoek in Boxmeer. We wandelden vaak samen en gingen ook samen op vakantie. Bij mijn
grootouders thuis ging ik altijd met mijn opa naar de schuur. Dan vroeg ik aan hem wat we gingen maken, waarna we samen een nieuw projectje startten. In deze schuur begon mijn fascinatie voor het maken. Ik droomde er van uitvinder te worden, net als Willie Wortel uit mijn stripboeken.

Een nieuw perspectief
Na de middelbare school startte ik met mijn studie aan de Design Academy in Eindhoven. Twee jaar na de start van mijn studie twijfelde ik heel erg over mijn studiekeuze. Ik besloot te gaan werken in een callcenter om te sparen voor een reis van een half jaar in Azië. Tijdens mijn reis dacht ik er achter te kunnen komen wat ik wilde in mijn leven.
Na een lange reis door het kleurrijke India, de overweldigende Himalayas, de tempels van Thailand en Myanmar en de eindeloze treinritten door China kwam ik nog meer verward terug dan ik was weggegaan, en pakte in deze staat toch mijn studie weer op. Ik realiseerde me dat de meeste ontwerpen waar we ons tijdens de studie op richtten een enorm luxeproduct waren. Na mijn reis wilde ik niet langer bezig zijn met het ontwerpen van producten voor een kleine bevoorrechte groep. Ik wilde producten gaan creëren die van maatschappelijk belang en voor iedereen toegankelijk zijn.

De Voorkamer
De deur in het midden van de tafel is het logo van De Voorkamer. De open deur symboliseert waar De Voorkamer voor staat: een plaats waar iedereen welkom is. Ik ontwikkelde het concept van De Voorkamer samen met Shay Raviv tijdens mijn studie en als afstudeerproject draaide ik een pilot in Haren, nabij Groningen. Eenmaal afgestudeerd verhuisden Shay en ik naar Utrecht om daar De Voorkamer in zijn huidige vorm op te zetten. Onze missie is het verbinden van de nieuwkomers en lokale inwoners van Utrecht om zo bij te dragen aan sociale cohesie en een inclusieve samenleving. Alle activiteiten en ook de inrichting van de ruimte zelf worden door onze community leden bedacht, ontwikkeld, ontworpen en georganiseerd.

Fez en de bergen
Ik werk sinds 2015 aan De Voorkamer. Nu De Voorkamer een vastere vorm heeft aangenomen heb ik wat meer tijd voor andere dingen. Als de zon schijnt en ik een weekend vrij heb kun je me vinden bij Freyr, een rotswand in de Belgische Ardennen. Ik droom ervan dat mijn puppy Fez later onderaan de rotsen rondsnuffelt terwijl ik de Europese bergen beklim.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Sapin.

Het patroon van de pagne
Het patroon van de lijst van de tafel is geïnspireerd door de Congolese pagne, een kleurrijk katoenen kledingstuk waaraan bepaalde tradities verbonden zijn. Baby’s worden in een pagne op de rug van hun moeder
gebonden. Wanneer je ouder bent koop je van je eerste salaris een pagne voor je moeder, om je affectie voor haar te tonen. Ook voor je wverloofde
koop je een pagne, het eerste cadeau voor je toekomstige vrouw.

Afrika
Dat Afrika onderdeel is van het ontwerp van mijn tafel spreek voor mij van zich: ik hou van Afrika. Ik ben in 3 Afrikaanse landen geweest en ik wil zoveel mogelijk landen in Afrika zien. Afrika is ook het eerste wat ik ooit getekend heb. Als een klein jongetje tekende ik het overal, in het zand, op papier. Ik verwerk het continent in alle kunstwerken die ik maak.

Het potlood
Het potlood is het meest belangrijke materiaal voor mijn kunst, daarom
heb ik altijd een potlood bij mij. Vroeger gebruikte ik alle materialen die voorhanden waren, maar ik moest van mijn oma altijd papier gebruiken.
Daarom nam ze altijd een potlood voor mij mee als ze naar de markt ging om boodschappen te doen.

De schaar
Mijn vader, Nestor Mavita, was van beroep civiel ingenieur en hij werkte
in het weekend als kapper in onze wijk. Hij startte zijn kapperszaak in de open lucht, tussen de eucalyptusbomen. De kapperszaak werd heel populair en mijn vader kwam handen tekort. Hij leerde mij en mijn broers en zussen hoe je moet knippen toen ik 8 jaar oud was. We zijn een echte kappersfamilie.

De autoband
De autoband was mijn eerste speelgoed. Het was de bedoeling om de band zo lang mogelijk voor je uit te rollen zonder dat deze om zou vallen. Volgens de oudere mannen uit de wijk was het belangrijk om hier goed in te zijn, want dit betekende dat je later een goede chauffeur zou worden. Ik denk dat ik daarom niet goed ben in auto rijden. We gebruikten de banden ook om een springplank te maken, door er een veer onder te leggen. Het doel was om een perfecte salto te maken. Iedere zaterdag hielden we springwedstrijden met kinderen uit andere wijken. Soms liepen we wel 15 km voor een wedstrijd. Zelf was ik het opwarmertje van het team, voordat de goede springers kwamen.

Dansende jongen
Op school, met familie of met vrienden, ik wilde altijd dansen, zelfs zonder muziek. Mijn bijnaam was ‘sans stress’ omdat ik altijd zorgeloos aan het dansen was. Waar ik nu werk ben ik altijd muziek aan het luisteren en aan het dansen. Hier heb ik nu ook de bijnaam ‘zonder stress’. Ik dans op alle soorten muziek, maar het liefst op de ritmische klanken van Ndombolo en Rumba.

Het masker
Het masker representeert de Afrikaanse cultuur. Mijn opa, Joseph Mvemba Diamalembe, was een Nganga, een traditionele dokter. Op zijn kantoor stonden veel maskers die hij gebruikte om contact te zoeken met de voorouders. Vroeger was het heel gebruikelijk om maskers te hebben, maar in de jaren ‘90 werd het een taboe. Veel mensen in Congo vinden dat de maskers niet samengaan met het christendom en associëren ze met tovenarij. Mijn vader heeft alle maskers van mijn opa naar de pastoor gebracht, die ze vervolgens in brand heeft gestoken.
Het maakt me verdrietig dat zo’n belangrijk onderdeel van de Afrikaanse
cultuur en mijn eigen familiegeschiedenis verloren is gegaan. Ik hoop dat de mensen in Congo ooit weer gaan inzien dat de maskers een belangrijke plaats innemen in onze cultuur.