Sabawon Karimi (16) is een bekend gezicht in De Voorkamer. Samen met zijn ouders en zijn drie broers kwam hij twee jaar geleden vanuit Pakistan naar Nederland en uiteindelijk ook naar Utrecht. Sabawon deelde zijn persoonlijke verhaal over zijn eerste kennismaking met Nederland tijdens verschillende evenementen in De Voorkamer. ‘Als ik Pakistan met Nederland vergelijk, dan is het echt alsof het twee verschillende planeten zijn’. Tim Rijk interviewde Sabawon om meer te weten te komen over wie deze verhalenverteller precies is.

Ik woon samen met mijn ouders en mijn drie broertjes in de wijk Oog en Al. Het is een hele Nederlandse wijk, de rivieren en de kanalen maken het echt heel mooi. En we wonen ook heel dicht bij de voetbalvereniging waar ik lid ben. Daar speel ik samen met veel klasgenoten. Op dit moment ga ik naar 3 HAVO. Dat is een spannend jaar, want volgend jaar moeten we een profiel kiezen en stage lopen. Ik wil graag later iets met informatica doen en heb nu een stage geregeld bij een ICT-bedrijf. Daar wil ik vooral leren hoe een dag er uit ziet voor iemand die in de ICT werkt.

Mijn andere grote ambitie zou zijn om later misschien de politiek in te gaan. Ik kijk veel filmpjes op YouTube van toespraken in de Tweede Kamer. Die vat ik dan samen en daar maak ik dan ook presentaties over die ik aan mijn ouders en mijn broertjes laat zien. We zitten dan met z’n allen in de woonkamer, waarbij ik de presentatie op de grote televisie laat zien. Zodat mijn ouders bijvoorbeeld ook weten wie Geert Wilders en Jesse Klaver zijn en wat zij vinden over Nederland. Dat doen wij allemaal. Mijn broertje vindt bijvoorbeeld astronomie heel interessant en daar maakt hij dan een presentatie over. Zo leren we elke keer weer wat meer van elkaar.

Mijn grote voorbeeld is Malala Yousafzai. Zij komt ook uit Pakistan en heeft de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen voor haar strijd om meisjes naar school te krijgen. Dat is voor mij een grote inspiratie, want het is mijn doel dat er later minder oorlog is in de wereld. En gebrek aan onderwijs is volgens mij de grootste reden dat er oorlog is, want als er onderwijs is dan kan er geen oorlog bestaan. Veel mensen die niet zoveel weten worden slimmer en kritischer als ze onderwijs krijgen en dan gaan ze niet vechten denk ik. Dus Malala doet haar best om zoveel mogelijk mensen naar school willen laten gaan. Daarom lijkt het mij ook mooi om de politiek in te gaan, om zo ook mijn bijdrage te leveren.

Opgroeien op twee planeten
Ik ben opgegroeid in Pakistan in de stad Karachi. Twee jaar geleden ben ik toen samen met mijn familie naar Nederland gekomen. Ik was toen 14 jaar oud. Als ik Pakistan nu met Nederland vergelijk, dan zijn het echt andere planeten: de mensen, de wegen, scholen en steden zijn allemaal echt totaal anders hier dan in Pakistan. Beide landen zijn goed ergens in. Nederland is goed in wegen en in creativiteit en Pakistan is juist goed in eten en zulk soort dingen. Lekker eten is daar gewoon heel belangrijk. Mensen zijn ook veel meer open in Pakistan, ik had ook veel vrienden daar. Een plek waar je geboren bent, daar houd je veel herinneringen aan over. Ik mis dan mijn vrienden en docenten, de wijk waar je opgegroeid bent en vroeger gespeeld hebt.

Eén van de dingen waar ik echt aan moest wennen toen we in Utrecht kwamen wonen is hoe je met de buren omgaat. Hier in Nederland ken ik mijn buren wel goed, maar niet zoals in Pakistan. Als je hier zegt ‘kom eens een keer koffie drinken’, dan maken ze eerst een afspraak om op een later moment een keer langs te komen. Dat gebeurt dan niet spontaan. In Pakistan komen je buren gewoon zomaar, zonder afspraak. Alleen de mensen die van ver moeten komen bellen en zeggen één dag van te voren: ‘wij komen morgen’.

Hoe ga je met mensen om, hoe wonen de mensen hier en wat zijn de buren? Hoe praat je tegen de buren? Hier meer over leren is voor mij echt wat integratie is en dat is echt moeilijk. Al die dingen moet je echt weer opnieuw leren en dat is wennen.

Story walk: ‘Mijn derde dag in Nederland’
Vroeger woonde ik op het AZC aan de Einsteindreef. Op het AZC heb je veel vluchtelingenvrienden en die willen dan ook allemaal de taal leren en kennen daarvoor verschillende organisaties die je daarmee kunnen helpen. Ik had toen gehoord dat je bij De Voorkamer ook Nederlands kon leren. Toen kwam ik hier en trof ik overal hele aardig mensen. Het lijkt echt alsof je thuis bent hier in De Voorkamer. Toen heb ik mensen leren kennen en contact gemaakt, eerst tijdens het Nederlands taalcafé en daarna ook bij andere activiteiten zoals Straffe Koffie en de Story Walk.

De voorbereiding van de Story Walk was niet alleen erg goed voor mijn Nederlands, maar ook om meer te leren over hoe je goed een verhaal vertelt. Ik doe altijd echt mijn best om iets nieuws te leren en bij die cursus heb ik veel geleerd over het opbouwen van een verhaal en beeldend een verhaal laten zien.

Mijn verhaal was een waargebeurd verhaal over mijn derde dag in Nederland. Ik ben die dag samen met mijn broertje naar de Action geweest. Op het moment dat we bij de ingang kwamen wisten we allereerst al niet dat er deuren bestaan die automatisch open gingen. Toen waren wij bij de kassa en was de volgende uitdaging om te betalen. Wij waren namelijk eerst bij een pin kassa en wilden contant betalen. Nadat dat was opgelost hadden wij betaald en toen was het bonnetje een groot probleem, omdat wij natuurlijk nog geen Nederlands spraken op dat moment. Mijn broertje en ik dachten allebei: ‘we hebben betaald, wat wil die vrouw nu? Eigenlijk mogen wij nu toch gewoon naar buiten gaan, toch?’ Maar die vrouw zegt iets tegen mij. Toen zei ik tegen mijn broer: ‘kom, we gaan gewoon naar buiten’. Daar zie je echt aan hoe raar alles is als je net in Nederland bent.

De Voorkamer Radio
Laatst heb ik dit verhaal nog een keer mogen vertellen tijdens De Voorkamer Radio. Daarbij heb ik niet alleen mijn eigen verhaal verteld, maar ook samen met Esther Smeenk een heel uur lang de radioshow gepresenteerd. We hebben toen gasten geïnterviewd, muziek gedraaid van de Culture Shock Avonden en ik mocht zelfs nog aan het einde mijn favoriete nummer draaien (en live meezingen!). Echt een ontzettend leuke ervaring!

[Wil je het verhaal van Sabawon nog een keer terugluisteren en nog meer mooie verhalen uit de Voorkamer horen? Klik hier om De Voorkamer Radio van 15 mei terug te luisteren. Dinsdag 25 juni presenteert onder andere Sabawon weer een nieuwe aflevering van De Voorkamer Radio in samenwerking met Stranded FM!]

Door: Tim Rijk

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Maher.

Het patroon in de achtergrond van mijn tafel is in de Palestijnse ‘Kufiyeh’ stijl. Deze stijl staat symbool voor de Palestijnse identiteit. De vier gebouwen in de hoeken van de tafel representeren de vier verschillende landen waarin ik heb gewoond.

De Ka’aba
Linksboven zie je de Ka’aba, die symbool staat voor mijn geboorteland Saudi-Arabië. Ik ben opgegroeid in Hail, waar ik met mijn ouders, twee broers en zus voor 15 jaar heb gewoond. Ik ben zelf twee keer op bedevaart geweest naar de Ka’aba in Mekka, het religieuze centrum van de Islam. Dit was voor mij, net als voor vele anderen, een levensveranderende ervaring.

De klok van Homs
Vanuit Saudi-Arabië ben ik met mijn familie naar Syrië verhuisd. Mijn tijd in Syrië wordt gesymboliseerd door de oude klokkentoren van Homs, die je linksonder op de tafel kunt zien. In de 15 jaar dat ik hier woonde heb ik mijn vrouw Salam ontmoet en hebben we drie dochters en een zoon gekregen: Noor, Lial, Hebe en Waleed.

De Moda Mall
In de hoek rechtsboven zie je de Moda Mall, gevestigd in het World Trade Center. Dit bijzondere gebouw, met oneindige shoppingmogelijkheden, representeert de stad Manama in Bahrein. Ook hier heb ik 15 jaar
gewoond, met mijn vrouw en kinderen. Ik was hier werkzaam als interieur ontwerper.

De Dom van Utrecht
Tenslotte ben ik in 2018 naar Nederland gekomen. Deze fase van mijn leven wordt gerepresenteerd door de Dom van Utrecht, rechtsonder. Met vrienden uit het AZC en van de organisatie Welkom in Utrecht ben ik twee keer de Dom opgeklommen. Ik ben blij dat ik nu met mijn familie in Nederland woon, waar iedereen zo aardig is.

Jabal al Mahamel
De figuur in het midden is een afbeelding van het bekende Palestijnse schilderij ‘Jabal al Mahamel’, wat in het Nederlands vertaalt naar ‘de drager van ontberingen’. Deze afbeelding symboliseert mijn Palestijnse afkomst. Mijn vader komt uit Palestina en hoewel ik er zelf nooit ben geweest voel ik mij sterk verbonden met de Palestijnse identiteit.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Alaa. 

Het patroon
De patronen in deze tafel zijn kenmerkend voor Swaida,  in het zuiden van Syrië, waar ik vandaan kom. Ze worden daar overal gebruikt.

De jongen met de band
Toen ik klein was hadden we nog geen computerspelletjes dus ik speelde vaak buiten met mijn vrienden Ammar, Hassan, Omar en Hamud. We
speelden met oude banden, die we zo snel mogelijk lieten rollen door er met een stok tegen te slaan.

Mijn grootmoeder
Ik bracht vroeger veel tijd door met mijn grootmoeder Nawal, die onlangs is overleden. Iedere week maakte ze zelf brood op een speciale oven genaamd Saj. Ik hielp haar dan met het verzamelen van hout en het schoonmaken van het gereedschap. In de avond kwam de hele familie samen om samen het brood te eten. De eerste keer dat ik mijn oma hielp met het brood was ik
een klein jongetje. De laatste keer dat ik geholpen heb was ik 20 jaar oud, vlak voor ik Syrië verliet.

De koffiemaker
In de Arabische wereld wordt een speciale koffie genaamd Qahwa Murrah gedronken. In elke streek wordt het anders bereid. Abu Samir, mijn opa, stond s' ochtends vroeg op om met de hand koffie te branden en vermalen. Ik werd dan wakker met de geur van koffie. Traditioneel wordt deze koffie alleen in kleine hoeveelheden gedronken, maar ik schonk mezelf graag
een grote mok in en rende vervolgens naar buiten om een sigaret te roken en de koffie te drinken. Als mijn opa me betrapte werd hij erg boos. “Zo hoor je het niet te drinken!”

De druiven
Er groeien veel druiven in Swaida, waarvan wijn en Arak - een sterke Arabische likeur - wordt gemaakt. Mijn vader, Samir, drinkt graag Arak en als kind zag ik hem vaak Arak drinken met zijn vrienden. Later dronk ik ook Arak met mijn vrienden en mijn vader dronk dan mee. Deze avonden waren heel speciaal. Iedereen danste en was gelukkig. Iedere keer dat ik met mijn vader belde in het eerste jaar nadat ik Syrië verliet, verlangde
ik ernaar om weer samen met hem Arak te kunnen drinken.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Pim.

De dromer
Als jongetje verdween ik altijd in mijn eigen fantasiewerelden. Op school staarde ik tijdens de les uit het raam en droomde ik van verre werelden en andere tijden. Thuis tekende ik veel, verdween ik met mijn neus in de boeken en stripboeken en sloot ik mezelf op in onze donkere zolderkamer. Hier bouwden mijn broertjes en ik grote landschappen van lego en andere materialen. We beleefden daar met zelfbedachte personages de grootste avonturen.

Opa’s gereedschap
We gingen regelmatig bij mijn opa en oma op bezoek in Boxmeer. We wandelden vaak samen en gingen ook samen op vakantie. Bij mijn
grootouders thuis ging ik altijd met mijn opa naar de schuur. Dan vroeg ik aan hem wat we gingen maken, waarna we samen een nieuw projectje startten. In deze schuur begon mijn fascinatie voor het maken. Ik droomde er van uitvinder te worden, net als Willie Wortel uit mijn stripboeken.

Een nieuw perspectief
Na de middelbare school startte ik met mijn studie aan de Design Academy in Eindhoven. Twee jaar na de start van mijn studie twijfelde ik heel erg over mijn studiekeuze. Ik besloot te gaan werken in een callcenter om te sparen voor een reis van een half jaar in Azië. Tijdens mijn reis dacht ik er achter te kunnen komen wat ik wilde in mijn leven.
Na een lange reis door het kleurrijke India, de overweldigende Himalayas, de tempels van Thailand en Myanmar en de eindeloze treinritten door China kwam ik nog meer verward terug dan ik was weggegaan, en pakte in deze staat toch mijn studie weer op. Ik realiseerde me dat de meeste ontwerpen waar we ons tijdens de studie op richtten een enorm luxeproduct waren. Na mijn reis wilde ik niet langer bezig zijn met het ontwerpen van producten voor een kleine bevoorrechte groep. Ik wilde producten gaan creëren die van maatschappelijk belang en voor iedereen toegankelijk zijn.

De Voorkamer
De deur in het midden van de tafel is het logo van De Voorkamer. De open deur symboliseert waar De Voorkamer voor staat: een plaats waar iedereen welkom is. Ik ontwikkelde het concept van De Voorkamer samen met Shay Raviv tijdens mijn studie en als afstudeerproject draaide ik een pilot in Haren, nabij Groningen. Eenmaal afgestudeerd verhuisden Shay en ik naar Utrecht om daar De Voorkamer in zijn huidige vorm op te zetten. Onze missie is het verbinden van de nieuwkomers en lokale inwoners van Utrecht om zo bij te dragen aan sociale cohesie en een inclusieve samenleving. Alle activiteiten en ook de inrichting van de ruimte zelf worden door onze community leden bedacht, ontwikkeld, ontworpen en georganiseerd.

Fez en de bergen
Ik werk sinds 2015 aan De Voorkamer. Nu De Voorkamer een vastere vorm heeft aangenomen heb ik wat meer tijd voor andere dingen. Als de zon schijnt en ik een weekend vrij heb kun je me vinden bij Freyr, een rotswand in de Belgische Ardennen. Ik droom ervan dat mijn puppy Fez later onderaan de rotsen rondsnuffelt terwijl ik de Europese bergen beklim.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Shurooq.

Mijn geboorteland
Toen ik aan deze opdracht begon kreeg ik de vraag: waar denk je aan als je terugdenkt aan je geboorteland? Het eerste wat in mij opkwam is de prachtige architectuur die Jemen rijk is. Vroeg in de ochtend vallen de eerste zonnestralen door de glas in lood ramen naar binnen en wordt de kamer in verschillende kleuren verlicht. Dit is een van mijn oudste herinneringen aan Jemen en voor een lange tijd was dit hoe ik me de ochtend voorstelde. Ik heb de prachtige Jemenitische architectuur verwerkt in mijn tafel, maar ik wilde ook een persoonlijke verhaal vertellen.

Mijn eereste herinnering
Het verhaal dat op deze tafel is afgebeeld is mijn eerste herinnering van de Arabische lente, die op 11 februari 2011 in Jemen begon. Mijn herinnering is van 18 maart 2011. Mensen gingen de straat op om te protesteren
tegen het regime, maar omdat ik een vrouw ben mocht ik niet mee. Ik zat op school toen het geweld uitbrak. De mensen die buiten aan het protesteren waren werden in het nauw gedreven. Aanhangers van het regime bouwden een barricade en staken deze in brand. Opstandelingen werden in het nauw gedreven en vanuit de rook beschoten, zodat ze niet konden zien waar de kogels vandaan kwamen.

De Vrijheid
Op deze verschrikkelijke dag werden mijn ogen geopend. Mijn hele leven dacht ik dat de vrijheid buiten te vinden was. Door het raam keek ik met verlangende ogen naar buiten. Tot deze dag. Ik realiseerde me dat vrijheid in Jemen onder het regime een illusie is. Mijn generatie wordt ervan beschuldigd dat de revolutie de situatie in Jemen alleen maar erger heeft gemaakt maar ik ben ervan overtuigd dat een revolutie nodig was. Ook onder het regime leefden we niet in vrijheid.

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Sapin.

Het patroon van de pagne
Het patroon van de lijst van de tafel is geïnspireerd door de Congolese pagne, een kleurrijk katoenen kledingstuk waaraan bepaalde tradities verbonden zijn. Baby’s worden in een pagne op de rug van hun moeder
gebonden. Wanneer je ouder bent koop je van je eerste salaris een pagne voor je moeder, om je affectie voor haar te tonen. Ook voor je wverloofde
koop je een pagne, het eerste cadeau voor je toekomstige vrouw.

Afrika
Dat Afrika onderdeel is van het ontwerp van mijn tafel spreek voor mij van zich: ik hou van Afrika. Ik ben in 3 Afrikaanse landen geweest en ik wil zoveel mogelijk landen in Afrika zien. Afrika is ook het eerste wat ik ooit getekend heb. Als een klein jongetje tekende ik het overal, in het zand, op papier. Ik verwerk het continent in alle kunstwerken die ik maak.

Het potlood
Het potlood is het meest belangrijke materiaal voor mijn kunst, daarom
heb ik altijd een potlood bij mij. Vroeger gebruikte ik alle materialen die voorhanden waren, maar ik moest van mijn oma altijd papier gebruiken.
Daarom nam ze altijd een potlood voor mij mee als ze naar de markt ging om boodschappen te doen.

De schaar
Mijn vader, Nestor Mavita, was van beroep civiel ingenieur en hij werkte
in het weekend als kapper in onze wijk. Hij startte zijn kapperszaak in de open lucht, tussen de eucalyptusbomen. De kapperszaak werd heel populair en mijn vader kwam handen tekort. Hij leerde mij en mijn broers en zussen hoe je moet knippen toen ik 8 jaar oud was. We zijn een echte kappersfamilie.

De autoband
De autoband was mijn eerste speelgoed. Het was de bedoeling om de band zo lang mogelijk voor je uit te rollen zonder dat deze om zou vallen. Volgens de oudere mannen uit de wijk was het belangrijk om hier goed in te zijn, want dit betekende dat je later een goede chauffeur zou worden. Ik denk dat ik daarom niet goed ben in auto rijden. We gebruikten de banden ook om een springplank te maken, door er een veer onder te leggen. Het doel was om een perfecte salto te maken. Iedere zaterdag hielden we springwedstrijden met kinderen uit andere wijken. Soms liepen we wel 15 km voor een wedstrijd. Zelf was ik het opwarmertje van het team, voordat de goede springers kwamen.

Dansende jongen
Op school, met familie of met vrienden, ik wilde altijd dansen, zelfs zonder muziek. Mijn bijnaam was ‘sans stress’ omdat ik altijd zorgeloos aan het dansen was. Waar ik nu werk ben ik altijd muziek aan het luisteren en aan het dansen. Hier heb ik nu ook de bijnaam ‘zonder stress’. Ik dans op alle soorten muziek, maar het liefst op de ritmische klanken van Ndombolo en Rumba.

Het masker
Het masker representeert de Afrikaanse cultuur. Mijn opa, Joseph Mvemba Diamalembe, was een Nganga, een traditionele dokter. Op zijn kantoor stonden veel maskers die hij gebruikte om contact te zoeken met de voorouders. Vroeger was het heel gebruikelijk om maskers te hebben, maar in de jaren ‘90 werd het een taboe. Veel mensen in Congo vinden dat de maskers niet samengaan met het christendom en associëren ze met tovenarij. Mijn vader heeft alle maskers van mijn opa naar de pastoor gebracht, die ze vervolgens in brand heeft gestoken.
Het maakt me verdrietig dat zo’n belangrijk onderdeel van de Afrikaanse
cultuur en mijn eigen familiegeschiedenis verloren is gegaan. Ik hoop dat de mensen in Congo ooit weer gaan inzien dat de maskers een belangrijke plaats innemen in onze cultuur.