November 16, 2020 - Comments Off on Het verhaal van Maher

Het verhaal van Maher

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Maher.

Het patroon in de achtergrond van mijn tafel is in de Palestijnse ‘Kufiyeh’ stijl. Deze stijl staat symbool voor de Palestijnse identiteit. De vier gebouwen in de hoeken van de tafel representeren de vier verschillende landen waarin ik heb gewoond.

De Ka’aba
Linksboven zie je de Ka’aba, die symbool staat voor mijn geboorteland Saudi-Arabië. Ik ben opgegroeid in Hail, waar ik met mijn ouders, twee broers en zus voor 15 jaar heb gewoond. Ik ben zelf twee keer op bedevaart geweest naar de Ka’aba in Mekka, het religieuze centrum van de Islam. Dit was voor mij, net als voor vele anderen, een levensveranderende ervaring.

De klok van Homs
Vanuit Saudi-Arabië ben ik met mijn familie naar Syrië verhuisd. Mijn tijd in Syrië wordt gesymboliseerd door de oude klokkentoren van Homs, die je linksonder op de tafel kunt zien. In de 15 jaar dat ik hier woonde heb ik mijn vrouw Salam ontmoet en hebben we drie dochters en een zoon gekregen: Noor, Lial, Hebe en Waleed.

De Moda Mall
In de hoek rechtsboven zie je de Moda Mall, gevestigd in het World Trade Center. Dit bijzondere gebouw, met oneindige shoppingmogelijkheden, representeert de stad Manama in Bahrein. Ook hier heb ik 15 jaar
gewoond, met mijn vrouw en kinderen. Ik was hier werkzaam als interieur ontwerper.

De Dom van Utrecht
Tenslotte ben ik in 2018 naar Nederland gekomen. Deze fase van mijn leven wordt gerepresenteerd door de Dom van Utrecht, rechtsonder. Met vrienden uit het AZC en van de organisatie Welkom in Utrecht ben ik twee keer de Dom opgeklommen. Ik ben blij dat ik nu met mijn familie in Nederland woon, waar iedereen zo aardig is.

Jabal al Mahamel
De figuur in het midden is een afbeelding van het bekende Palestijnse schilderij ‘Jabal al Mahamel’, wat in het Nederlands vertaalt naar ‘de drager van ontberingen’. Deze afbeelding symboliseert mijn Palestijnse afkomst. Mijn vader komt uit Palestina en hoewel ik er zelf nooit ben geweest voel ik mij sterk verbonden met de Palestijnse identiteit.

November 16, 2020 - Comments Off on Het Verhaal van Alaa

Het Verhaal van Alaa

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Alaa. 

Het patroon
De patronen in deze tafel zijn kenmerkend voor Swaida,  in het zuiden van Syrië, waar ik vandaan kom. Ze worden daar overal gebruikt.

De jongen met de band
Toen ik klein was hadden we nog geen computerspelletjes dus ik speelde vaak buiten met mijn vrienden Ammar, Hassan, Omar en Hamud. We
speelden met oude banden, die we zo snel mogelijk lieten rollen door er met een stok tegen te slaan.

Mijn grootmoeder
Ik bracht vroeger veel tijd door met mijn grootmoeder Nawal, die onlangs is overleden. Iedere week maakte ze zelf brood op een speciale oven genaamd Saj. Ik hielp haar dan met het verzamelen van hout en het schoonmaken van het gereedschap. In de avond kwam de hele familie samen om samen het brood te eten. De eerste keer dat ik mijn oma hielp met het brood was ik
een klein jongetje. De laatste keer dat ik geholpen heb was ik 20 jaar oud, vlak voor ik Syrië verliet.

De koffiemaker
In de Arabische wereld wordt een speciale koffie genaamd Qahwa Murrah gedronken. In elke streek wordt het anders bereid. Abu Samir, mijn opa, stond s' ochtends vroeg op om met de hand koffie te branden en vermalen. Ik werd dan wakker met de geur van koffie. Traditioneel wordt deze koffie alleen in kleine hoeveelheden gedronken, maar ik schonk mezelf graag
een grote mok in en rende vervolgens naar buiten om een sigaret te roken en de koffie te drinken. Als mijn opa me betrapte werd hij erg boos. “Zo hoor je het niet te drinken!”

De druiven
Er groeien veel druiven in Swaida, waarvan wijn en Arak - een sterke Arabische likeur - wordt gemaakt. Mijn vader, Samir, drinkt graag Arak en als kind zag ik hem vaak Arak drinken met zijn vrienden. Later dronk ik ook Arak met mijn vrienden en mijn vader dronk dan mee. Deze avonden waren heel speciaal. Iedereen danste en was gelukkig. Iedere keer dat ik met mijn vader belde in het eerste jaar nadat ik Syrië verliet, verlangde
ik ernaar om weer samen met hem Arak te kunnen drinken.

January 28, 2021 - Comments Off on Buurttour: Een nieuwe manier om verbonden te zijn

Buurttour: Een nieuwe manier om verbonden te zijn

(English below)
De afgelopen maanden hebben we al een aantal succesvolle tours in Lombok georganiseerd en jullie kunnen er de komende maanden meer verwachten!

In onze buurttour kunnen mensen elkaar op een leuke manier ontmoeten en taal uitwisselen door middel van het delen van verhalen en het doen van kleine opdrachten. Zolang de sociale beperkingen nog enige tijd aanhouden, zijn we blij om dit soort evenementen te kunnen organiseren die het mogelijk te maken om op een veilige manier in contact met elkaar te blijven.
Anna, een participant van de tour, zegt: "Ik vind het leuk dat jullie dit soort dingen doen waar ik andere mensen kan ontmoeten en Nederlands kan praten. Door dit soort dingen voel ik mij welkom in Utrecht."
Joset zegt: "De wandeling gaat niet alleen om taal oefenen en opdrachtjes doen maar je krijgt ook persoonlijke verhalen van mensen mee!"

Heb je interesse om mee te doen aan een van onze tours? Houd dan onze Facebookpagina of website in de gaten en loop mee :).

---------

In the past months we have organized a number of successful tours in Lombok and you can expect more in the coming months!
In our buurttour people can meet each other in a fun way and exchange language by sharing stories and doing small exercises. As long as social constraints persist for some time, we are happy to be able to organize events like this that allow people to stay in touch with each other in a safe way.
Anna, a participant of the tour, says: "I like the fact that you do things like this where I can meet other people and speak Dutch. These kinds of things make me feel welcome in Utrecht."
Joset says: "The walk is not only about practicing language and doing exercises but you also get to hear people's personal stories!"

Are you interested in joining one of our tours? Keep an eye on our Facebook page or website and walk along :).

November 16, 2020 - Comments Off on Het verhaal van Pim

Het verhaal van Pim

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Pim.

De dromer
Als jongetje verdween ik altijd in mijn eigen fantasiewerelden. Op school staarde ik tijdens de les uit het raam en droomde ik van verre werelden en andere tijden. Thuis tekende ik veel, verdween ik met mijn neus in de boeken en stripboeken en sloot ik mezelf op in onze donkere zolderkamer. Hier bouwden mijn broertjes en ik grote landschappen van lego en andere materialen. We beleefden daar met zelfbedachte personages de grootste avonturen.

Opa’s gereedschap
We gingen regelmatig bij mijn opa en oma op bezoek in Boxmeer. We wandelden vaak samen en gingen ook samen op vakantie. Bij mijn
grootouders thuis ging ik altijd met mijn opa naar de schuur. Dan vroeg ik aan hem wat we gingen maken, waarna we samen een nieuw projectje startten. In deze schuur begon mijn fascinatie voor het maken. Ik droomde er van uitvinder te worden, net als Willie Wortel uit mijn stripboeken.

Een nieuw perspectief
Na de middelbare school startte ik met mijn studie aan de Design Academy in Eindhoven. Twee jaar na de start van mijn studie twijfelde ik heel erg over mijn studiekeuze. Ik besloot te gaan werken in een callcenter om te sparen voor een reis van een half jaar in Azië. Tijdens mijn reis dacht ik er achter te kunnen komen wat ik wilde in mijn leven.
Na een lange reis door het kleurrijke India, de overweldigende Himalayas, de tempels van Thailand en Myanmar en de eindeloze treinritten door China kwam ik nog meer verward terug dan ik was weggegaan, en pakte in deze staat toch mijn studie weer op. Ik realiseerde me dat de meeste ontwerpen waar we ons tijdens de studie op richtten een enorm luxeproduct waren. Na mijn reis wilde ik niet langer bezig zijn met het ontwerpen van producten voor een kleine bevoorrechte groep. Ik wilde producten gaan creëren die van maatschappelijk belang en voor iedereen toegankelijk zijn.

De Voorkamer
De deur in het midden van de tafel is het logo van De Voorkamer. De open deur symboliseert waar De Voorkamer voor staat: een plaats waar iedereen welkom is. Ik ontwikkelde het concept van De Voorkamer samen met Shay Raviv tijdens mijn studie en als afstudeerproject draaide ik een pilot in Haren, nabij Groningen. Eenmaal afgestudeerd verhuisden Shay en ik naar Utrecht om daar De Voorkamer in zijn huidige vorm op te zetten. Onze missie is het verbinden van de nieuwkomers en lokale inwoners van Utrecht om zo bij te dragen aan sociale cohesie en een inclusieve samenleving. Alle activiteiten en ook de inrichting van de ruimte zelf worden door onze community leden bedacht, ontwikkeld, ontworpen en georganiseerd.

Fez en de bergen
Ik werk sinds 2015 aan De Voorkamer. Nu De Voorkamer een vastere vorm heeft aangenomen heb ik wat meer tijd voor andere dingen. Als de zon schijnt en ik een weekend vrij heb kun je me vinden bij Freyr, een rotswand in de Belgische Ardennen. Ik droom ervan dat mijn puppy Fez later onderaan de rotsen rondsnuffelt terwijl ik de Europese bergen beklim.

October 26, 2020 - Comments Off on Het verhaal van Shurooq

Het verhaal van Shurooq

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Shurooq.

Mijn geboorteland
Toen ik aan deze opdracht begon kreeg ik de vraag: waar denk je aan als je terugdenkt aan je geboorteland? Het eerste wat in mij opkwam is de prachtige architectuur die Jemen rijk is. Vroeg in de ochtend vallen de eerste zonnestralen door de glas in lood ramen naar binnen en wordt de kamer in verschillende kleuren verlicht. Dit is een van mijn oudste herinneringen aan Jemen en voor een lange tijd was dit hoe ik me de ochtend voorstelde. Ik heb de prachtige Jemenitische architectuur verwerkt in mijn tafel, maar ik wilde ook een persoonlijke verhaal vertellen.

Mijn eereste herinnering
Het verhaal dat op deze tafel is afgebeeld is mijn eerste herinnering van de Arabische lente, die op 11 februari 2011 in Jemen begon. Mijn herinnering is van 18 maart 2011. Mensen gingen de straat op om te protesteren
tegen het regime, maar omdat ik een vrouw ben mocht ik niet mee. Ik zat op school toen het geweld uitbrak. De mensen die buiten aan het protesteren waren werden in het nauw gedreven. Aanhangers van het regime bouwden een barricade en staken deze in brand. Opstandelingen werden in het nauw gedreven en vanuit de rook beschoten, zodat ze niet konden zien waar de kogels vandaan kwamen.

De Vrijheid
Op deze verschrikkelijke dag werden mijn ogen geopend. Mijn hele leven dacht ik dat de vrijheid buiten te vinden was. Door het raam keek ik met verlangende ogen naar buiten. Tot deze dag. Ik realiseerde me dat vrijheid in Jemen onder het regime een illusie is. Mijn generatie wordt ervan beschuldigd dat de revolutie de situatie in Jemen alleen maar erger heeft gemaakt maar ik ben ervan overtuigd dat een revolutie nodig was. Ook onder het regime leefden we niet in vrijheid.

November 16, 2020 - Comments Off on Het Verhaal van Sapin

Het Verhaal van Sapin

Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Sapin.

Het patroon van de pagne
Het patroon van de lijst van de tafel is geïnspireerd door de Congolese pagne, een kleurrijk katoenen kledingstuk waaraan bepaalde tradities verbonden zijn. Baby’s worden in een pagne op de rug van hun moeder
gebonden. Wanneer je ouder bent koop je van je eerste salaris een pagne voor je moeder, om je affectie voor haar te tonen. Ook voor je wverloofde
koop je een pagne, het eerste cadeau voor je toekomstige vrouw.

Afrika
Dat Afrika onderdeel is van het ontwerp van mijn tafel spreek voor mij van zich: ik hou van Afrika. Ik ben in 3 Afrikaanse landen geweest en ik wil zoveel mogelijk landen in Afrika zien. Afrika is ook het eerste wat ik ooit getekend heb. Als een klein jongetje tekende ik het overal, in het zand, op papier. Ik verwerk het continent in alle kunstwerken die ik maak.

Het potlood
Het potlood is het meest belangrijke materiaal voor mijn kunst, daarom
heb ik altijd een potlood bij mij. Vroeger gebruikte ik alle materialen die voorhanden waren, maar ik moest van mijn oma altijd papier gebruiken.
Daarom nam ze altijd een potlood voor mij mee als ze naar de markt ging om boodschappen te doen.

De schaar
Mijn vader, Nestor Mavita, was van beroep civiel ingenieur en hij werkte
in het weekend als kapper in onze wijk. Hij startte zijn kapperszaak in de open lucht, tussen de eucalyptusbomen. De kapperszaak werd heel populair en mijn vader kwam handen tekort. Hij leerde mij en mijn broers en zussen hoe je moet knippen toen ik 8 jaar oud was. We zijn een echte kappersfamilie.

De autoband
De autoband was mijn eerste speelgoed. Het was de bedoeling om de band zo lang mogelijk voor je uit te rollen zonder dat deze om zou vallen. Volgens de oudere mannen uit de wijk was het belangrijk om hier goed in te zijn, want dit betekende dat je later een goede chauffeur zou worden. Ik denk dat ik daarom niet goed ben in auto rijden. We gebruikten de banden ook om een springplank te maken, door er een veer onder te leggen. Het doel was om een perfecte salto te maken. Iedere zaterdag hielden we springwedstrijden met kinderen uit andere wijken. Soms liepen we wel 15 km voor een wedstrijd. Zelf was ik het opwarmertje van het team, voordat de goede springers kwamen.

Dansende jongen
Op school, met familie of met vrienden, ik wilde altijd dansen, zelfs zonder muziek. Mijn bijnaam was ‘sans stress’ omdat ik altijd zorgeloos aan het dansen was. Waar ik nu werk ben ik altijd muziek aan het luisteren en aan het dansen. Hier heb ik nu ook de bijnaam ‘zonder stress’. Ik dans op alle soorten muziek, maar het liefst op de ritmische klanken van Ndombolo en Rumba.

Het masker
Het masker representeert de Afrikaanse cultuur. Mijn opa, Joseph Mvemba Diamalembe, was een Nganga, een traditionele dokter. Op zijn kantoor stonden veel maskers die hij gebruikte om contact te zoeken met de voorouders. Vroeger was het heel gebruikelijk om maskers te hebben, maar in de jaren ‘90 werd het een taboe. Veel mensen in Congo vinden dat de maskers niet samengaan met het christendom en associëren ze met tovenarij. Mijn vader heeft alle maskers van mijn opa naar de pastoor gebracht, die ze vervolgens in brand heeft gestoken.
Het maakt me verdrietig dat zo’n belangrijk onderdeel van de Afrikaanse
cultuur en mijn eigen familiegeschiedenis verloren is gegaan. Ik hoop dat de mensen in Congo ooit weer gaan inzien dat de maskers een belangrijke plaats innemen in onze cultuur.

May 30, 2019 - Comments Off on De stem van De Voorkamer: Sabawon Karimi

De stem van De Voorkamer: Sabawon Karimi

Sabawon Karimi (16) is een bekend gezicht in De Voorkamer. Samen met zijn ouders en zijn drie broers kwam hij twee jaar geleden vanuit Pakistan naar Nederland en uiteindelijk ook naar Utrecht. Sabawon deelde zijn persoonlijke verhaal over zijn eerste kennismaking met Nederland tijdens verschillende evenementen in De Voorkamer. ‘Als ik Pakistan met Nederland vergelijk, dan is het echt alsof het twee verschillende planeten zijn’. Tim Rijk interviewde Sabawon om meer te weten te komen over wie deze verhalenverteller precies is.

Ik woon samen met mijn ouders en mijn drie broertjes in de wijk Oog en Al. Het is een hele Nederlandse wijk, de rivieren en de kanalen maken het echt heel mooi. En we wonen ook heel dicht bij de voetbalvereniging waar ik lid ben. Daar speel ik samen met veel klasgenoten. Op dit moment ga ik naar 3 HAVO. Dat is een spannend jaar, want volgend jaar moeten we een profiel kiezen en stage lopen. Ik wil graag later iets met informatica doen en heb nu een stage geregeld bij een ICT-bedrijf. Daar wil ik vooral leren hoe een dag er uit ziet voor iemand die in de ICT werkt.

Mijn andere grote ambitie zou zijn om later misschien de politiek in te gaan. Ik kijk veel filmpjes op YouTube van toespraken in de Tweede Kamer. Die vat ik dan samen en daar maak ik dan ook presentaties over die ik aan mijn ouders en mijn broertjes laat zien. We zitten dan met z’n allen in de woonkamer, waarbij ik de presentatie op de grote televisie laat zien. Zodat mijn ouders bijvoorbeeld ook weten wie Geert Wilders en Jesse Klaver zijn en wat zij vinden over Nederland. Dat doen wij allemaal. Mijn broertje vindt bijvoorbeeld astronomie heel interessant en daar maakt hij dan een presentatie over. Zo leren we elke keer weer wat meer van elkaar.

Mijn grote voorbeeld is Malala Yousafzai. Zij komt ook uit Pakistan en heeft de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen voor haar strijd om meisjes naar school te krijgen. Dat is voor mij een grote inspiratie, want het is mijn doel dat er later minder oorlog is in de wereld. En gebrek aan onderwijs is volgens mij de grootste reden dat er oorlog is, want als er onderwijs is dan kan er geen oorlog bestaan. Veel mensen die niet zoveel weten worden slimmer en kritischer als ze onderwijs krijgen en dan gaan ze niet vechten denk ik. Dus Malala doet haar best om zoveel mogelijk mensen naar school willen laten gaan. Daarom lijkt het mij ook mooi om de politiek in te gaan, om zo ook mijn bijdrage te leveren.

Opgroeien op twee planeten
Ik ben opgegroeid in Pakistan in de stad Karachi. Twee jaar geleden ben ik toen samen met mijn familie naar Nederland gekomen. Ik was toen 14 jaar oud. Als ik Pakistan nu met Nederland vergelijk, dan zijn het echt andere planeten: de mensen, de wegen, scholen en steden zijn allemaal echt totaal anders hier dan in Pakistan. Beide landen zijn goed ergens in. Nederland is goed in wegen en in creativiteit en Pakistan is juist goed in eten en zulk soort dingen. Lekker eten is daar gewoon heel belangrijk. Mensen zijn ook veel meer open in Pakistan, ik had ook veel vrienden daar. Een plek waar je geboren bent, daar houd je veel herinneringen aan over. Ik mis dan mijn vrienden en docenten, de wijk waar je opgegroeid bent en vroeger gespeeld hebt.

Eén van de dingen waar ik echt aan moest wennen toen we in Utrecht kwamen wonen is hoe je met de buren omgaat. Hier in Nederland ken ik mijn buren wel goed, maar niet zoals in Pakistan. Als je hier zegt ‘kom eens een keer koffie drinken’, dan maken ze eerst een afspraak om op een later moment een keer langs te komen. Dat gebeurt dan niet spontaan. In Pakistan komen je buren gewoon zomaar, zonder afspraak. Alleen de mensen die van ver moeten komen bellen en zeggen één dag van te voren: ‘wij komen morgen’.

Hoe ga je met mensen om, hoe wonen de mensen hier en wat zijn de buren? Hoe praat je tegen de buren? Hier meer over leren is voor mij echt wat integratie is en dat is echt moeilijk. Al die dingen moet je echt weer opnieuw leren en dat is wennen.

Story walk: ‘Mijn derde dag in Nederland’
Vroeger woonde ik op het AZC aan de Einsteindreef. Op het AZC heb je veel vluchtelingenvrienden en die willen dan ook allemaal de taal leren en kennen daarvoor verschillende organisaties die je daarmee kunnen helpen. Ik had toen gehoord dat je bij De Voorkamer ook Nederlands kon leren. Toen kwam ik hier en trof ik overal hele aardig mensen. Het lijkt echt alsof je thuis bent hier in De Voorkamer. Toen heb ik mensen leren kennen en contact gemaakt, eerst tijdens het Nederlands taalcafé en daarna ook bij andere activiteiten zoals Straffe Koffie en de Story Walk.

De voorbereiding van de Story Walk was niet alleen erg goed voor mijn Nederlands, maar ook om meer te leren over hoe je goed een verhaal vertelt. Ik doe altijd echt mijn best om iets nieuws te leren en bij die cursus heb ik veel geleerd over het opbouwen van een verhaal en beeldend een verhaal laten zien.

Mijn verhaal was een waargebeurd verhaal over mijn derde dag in Nederland. Ik ben die dag samen met mijn broertje naar de Action geweest. Op het moment dat we bij de ingang kwamen wisten we allereerst al niet dat er deuren bestaan die automatisch open gingen. Toen waren wij bij de kassa en was de volgende uitdaging om te betalen. Wij waren namelijk eerst bij een pin kassa en wilden contant betalen. Nadat dat was opgelost hadden wij betaald en toen was het bonnetje een groot probleem, omdat wij natuurlijk nog geen Nederlands spraken op dat moment. Mijn broertje en ik dachten allebei: ‘we hebben betaald, wat wil die vrouw nu? Eigenlijk mogen wij nu toch gewoon naar buiten gaan, toch?’ Maar die vrouw zegt iets tegen mij. Toen zei ik tegen mijn broer: ‘kom, we gaan gewoon naar buiten’. Daar zie je echt aan hoe raar alles is als je net in Nederland bent.

De Voorkamer Radio
Laatst heb ik dit verhaal nog een keer mogen vertellen tijdens De Voorkamer Radio. Daarbij heb ik niet alleen mijn eigen verhaal verteld, maar ook samen met Esther Smeenk een heel uur lang de radioshow gepresenteerd. We hebben toen gasten geïnterviewd, muziek gedraaid van de Culture Shock Avonden en ik mocht zelfs nog aan het einde mijn favoriete nummer draaien (en live meezingen!). Echt een ontzettend leuke ervaring!

[Wil je het verhaal van Sabawon nog een keer terugluisteren en nog meer mooie verhalen uit de Voorkamer horen? Klik hier om De Voorkamer Radio van 15 mei terug te luisteren. Dinsdag 25 juni presenteert onder andere Sabawon weer een nieuwe aflevering van De Voorkamer Radio in samenwerking met Stranded FM!]

Door: Tim Rijk

May 21, 2019 - Comments Off on De stem van De Voorkamer: Yanki Bicakci

De stem van De Voorkamer: Yanki Bicakci

Yanki is a talented musician from Istanbul and a larger than life member of the De Voorkamer community. Having moved to Utrecht to study a masters in Music Design, Yanki has since formed a solo act ‘Yank’ and collaborated with local and international musicians. You have probably seen Yanki play at one of the events at De Voorkamer, or you have been to the exciting new music programme, Culture Shock. Why did he decide to leave busy Istanbul? How did he discover his talent for music and come to be such a large part of the De Voorkamer community? Read on to find out!

What was it like growing up and going to European school in Istanbul?

In Turkey the education system is a bit messed up and if you don’t have money you have to have really good grades. There is an exam you have to take to get in to highschool and if you were not top ten in school you have to go to private school or a bad school. I was not in the top ten. He laughs. There are very posh, expensive Turkish schools and then there are  European schools that are a bit more affordable, I loved the idea of going to a high school where you learn Italian and get to know European culture. I studied in the busy centre of Istanbul.

The best fun was going to school and then with a couple of friends saying ‘we don’t feel like it today right? Let’s just skip. We’d mostly go to Istiklal street, that’s the main street and Taksim Square. In the city there are lots of cafés, bars and restaurants. We’d go there and have long ass breakfasts together and go watch a movie or something.

When did you first realise your passion for music?
I was probably seven when I first started playing drums in school. My primary school was a school where you could choose your own instrument. At the beginning of school, the music teachers would test your hearing and rhythm and then say ‘oh your rhythm sucks, you should play piano’. They said to me ‘oh you have the right to choose because you are good at everything’.

My first band formed when I was fourteen. It was just a cover band that we had, we played Nirvana, Pearl Jam. It was grunge. Then in highschool I had another band and we started writing our own songs. It was rock for sure, quite heavy sometimes but not metal.

There was a lot of passion in it. I can never find the same passion in music these days.

Laughing.

The real passion for me came when I joined a band that I really liked in Istanbul’s alternative music scene. That was when I really understood music was my thing.This band, Nekism, was a music school for me.

For me music isn’t just about exploring my interests, it’s that there are things that I want to express that I cannot just express with words. It is an emotional drive about the need to express yourself somehow. To shout it out with your melodies or your playing attitude.

ln Turkey people who are free thinking and who want to express themselves freely using arts and music always feel suppressed because there is no support and sometimes there is actually the opposite of support. Then the product gets really powerful because that is the only thing that you can hold on to. If it is not allowed then it is more tempting. The apple of Eden. You really want to do it and in order to do it you have to be strong and you have to stick together. Even now Istanbul’s underground scene is really boiling, there are lots of great stuff happening. Impossibilities create a lot better artistic results. Impossibilities create a lot of possibilities.

My last year in Istanbul, I ran a music studio. I rented out the music studio and formed a cult collective around it. I hosted a lot of local and international bands that were in Istanbul to do video sessions. Sometimes in writing to artists that never collaborated before and create something totally new - actually that is something that I am doing at De Voorkamer now.

On leaving Istanbul for Utrecht.

One day I sat and calculated the amount of time I had spent in traffic in the last five years in Istanbul. I don’t remember what it was but it was not days, not even weeks.

I didn’t feel good about myself, I was having a lot of problems with my girlfriend, didn’t know what I was doing in life, I was stuck in traffic, the political situation is suppressing me. That was the year of the Gezi protests. Even those protests didn’t seem to cause a ‘real change’ in the country’s situation. That was the last thing that made me lose hope in Turkey. It’s good for the people who want to stay and try things, but I couldn’t take it anymore.

The first time I came to Utrecht was with my luggage. I really liked Amsterdam, but I had concerns when applying for schools that it was a touristic city and what I’m running away from was crowds right now. One of my friends had been to Le Guess Who? Festival and told me Utrecht is a lovely place.

Every time I go back to Istanbul I feel very pleased. I enjoy seeing friends and family but I don’t feel at home there. That is something I realised recently. In the last couple of months I realised I feel slightly more at home here than back there.

Home is where you feel understood. Home is where you can place your ego amongst the people you see often in your network. Wherever I feel this I can call home.

What is it like to make music in Utrecht?
In the beginning when I was trying to settle here making music was not really possible. I formed a couple of bands. One was called hummus and the other was called Baba Gannus actually. Just for fun. Hummus was this Turkish/Balkan music and baba ganoush is this crazy improvisation band. I thought of creating a collective called the Tahini collective with all the things having Tahini in it.

Now I have my own project called Yank. I am called Yanki actually but since no one can pronounce the i with the dots, it’s become Yank. It is a solo act. I also formed a band in the Netherlands, I really want to tour with them in the Summer. I am constantly working on that as well, while I play drums with an 80’s Libyan disco legend - called Ahmed Fakroun.

How did you become involved in De Voorkamer?
I met Minem, she was working at De Voorkamer and at some point I emailed her and said ‘hey, what is going on at De Voorkamer?, I’d like to be involved as well!’ Not too long later I came up with the idea (of Culture Shock) and emailed Pim about it and we really wanted to realise it. We thought that it’d be nice that there would be a professional music programme at De Voorkamer. It is possible, it is only a matter of talent scouting. We don’t have a lot of money to invite the coolest acts of the world but we have professional eyes to look around for quality acts that are able to perform without a lot of money. We will have a regular programme monthly and every two months we will do a mash up, which will see musicians from different culture backgrounds collaborate together for the first time.

Links:
Yanki’s solo projects
Nekism music
Genetic Choir

By: Aibhilin Ryan

February 21, 2019 - Comments Off on De stem van De Voorkamer: Ghedam Girmay Beyene

De stem van De Voorkamer: Ghedam Girmay Beyene

Een jongeman die met zijn positieve instelling en vlotte babbel altijd mensen bij elkaar brengt. Ghedam (27) is één van de coördinatoren van het Nederlands Taalcafé. Daarnaast is hij op dit moment druk bezig achter de schermen bij Welkom in Utrecht om evenementen met en over de Eritrese gemeenschap op te zetten. Dit alles doet Ghedam uit dank voor alle hulp die hij gehad heeft toen hij hier net aankwam. ‘Ik vind het belangrijk om iets terug te geven aan de gemeenschap en een positieve bijdrage achter te laten’.

Ik hoorde over De Voorkamer ongeveer anderhalf jaar geleden, toen ik in het AZC zat hier in Utrecht. Ik was meteen enthousiast en ik ben diezelfde dag nog langs geweest, tijdens Straffe Koffie. Ik heb zelfs nog leren sjoelen diezelfde avond en voor ik het wist was ik met allerlei projecten aan het meehelpen. Het leren van de Nederlandse taal ging mij best goed af. Toen ik nog in Eritrea woonde studeerde ik maritieme voedseltechnologie. Daardoor ben ik al gewend om veel te moeten lezen en ging het leren van een nieuwe taal mij ook makkelijk af. Veel mensen uit Eritrea die in Nederland komen wonen hebben helaas wat meer moeite met de taal. Bij het Nederlands Taalcafé probeer ik hen daarom te helpen waar het kan. Het is daarbij handig dat ik niet alleen het Nederlands goed begrijp, maar dat ik ook vloeiend Tigrinya spreek. Zo kan ik bijvoorbeeld de Eritreese studenten helpen met het leren van grammatica, wat vaak makkelijker gaat omdat ik het dan in hun eigen taal kan uitleggen.

Van Ghedam, onze nieuwsgierige reporter ter plaatse
Een woord dat mij echt perfect beschrijft is ‘nieuwsgierig’. Ik wil altijd meer weten en stel veel vragen. Door actief te zijn tijdens verschillende activiteiten bij De Voorkamer kan ik mijn nieuwsgierigheid een beetje kwijt. Soms kom ik bijvoorbeeld naar activiteiten waar ik op het begin geen enkel verstand van heb. Voor ik het weet zit ik dan met een groep mensen aan tafel, die allemaal prachtige ideeën hebben. Door veel vragen te stellen leer ik van iedereen een beetje. Een vriendin van mij zij laatst nog dat ik zo vaak vragen stel, dat ik eigenlijk journalist zou moeten worden!

Ook vind ik het nu erg belangrijk om veel meer te lezen over geschiedenis. Bijvoorbeeld over de geschiedenis van andere landen zoals Syrië, België of Nederland. Ik lees nu een boek dat over migranten in Nederland gaat. Hoe is migratie in Nederland begonnen bijvoorbeeld? Daardoor leer ik wat meer over met wie ik woon en hoe andere mensen over migratie denken. Zo begrijp ik de samenleving wat beter. Pas als ik er wat meer over weet heb ik het gevoel dat ik er ook echt over kan oordelen. Ik wil dat ook meenemen als ik in de toekomst hopelijk begin aan een studie culturele antropologie.



De hele nacht dansen bij Yallah! Yallah!
Als ik vrije tijd heb hou ik er echt van om uit gaan in Utrecht. Meestal ga ik dan met mijn broer of met wat Nederlandse vrienden de stad in, om te relaxen in een café. We gaan dan meestal naar een cafétje op het Neude, of dansen bij Tivoli of bij EKKO. Ik vind het leukste om elke avond veel nieuwe mensen te ontmoeten, daar krijg ik echt heel veel energie van.

Toen ik nog in Eritrea woonde was ik niet zo’n heel goede student. Ik hield toen vooral erg veel van gezelligheid en ging in de weekenden daarom vaak ook de stad in om met vrienden wat te drinken. Echt heel hard studeren kwam er toen dus niet van. Gelukkig woonde ik dicht bij een hele gezellig stad die Massawa heet, waar je leuke cafétjes had. Daar waren ook veel feestjes en dat is toen een belangrijk deel van mijn studententijd geweest.

Het beste feestje in Utrecht vind ik toch wel Yallah! Yallah!. Dat is het feest in EKKO dat in samenwerking met De Voorkamer wordt georganiseerd. Dit voelt elke keer een beetje alsof het een soort familie-avond is. Iedere keer kom je er weer bekende gezichten tegen of leer je leuke nieuwe mensen kennen. Er wordt constant gelachen en de muziek is zo vrij dat iedereen de hele nacht aan het dansen is.

Niet alleen leren, maar ook de gemeenschap leren kennen
Ook vind ik het ontzettend belangrijk om zoveel als mogelijk behulpzaam te kunnen zijn. Dat ben ik niet alleen maar tijdens het Taalcafé, maar ook buiten De Voorkamer. Zo heb ik vandaag nog een afspraak met iemand zonder verblijfsvergunning, die ik help in de bibliotheek met Nederlands leren. Voor mij is taal heel erg belangrijk. Toen ik net in Nederland was hebben onder andere de Taalcafé’s in De Voorkamer en dat van Welnu mij erg veel geholpen om snel mijn Nederlands te verbeteren. Verder waren er ook nog verschillende taalcoaches die gelijk voor mij klaarstonden om te helpen. Daarom vind ik het ook belangrijk om nu wat terug te kunnen geven aan anderen, zodat zij minstens zoveel hulp kunnen krijgen als ik toen kreeg. Dat doe ik met alle liefde en daar krijg ik ook altijd veel energie en een goed gevoel van.


Toen ik net in Nederland was concentreerde ik mij maar op één ding: zo snel mogelijk de taal leren. Het enige waar ik mee bezig was waren de nuttige dingen, ik wilde zo snel mogelijk alles weten over de taal. In Eritrea was ik ook gewend dat leren alleen maar een uitdaging moest zijn. Dat verwachtte ik toen ook bij het Nederlands Taalcafé, gewoon nog meer school eigenlijk maar dan in de avond. Maar in Nederland werkt dat niet zo heb ik geleerd, de manier waarop je leert is hier echt anders. Ik kan veel dingen leren door spelletjes spelen, of door gewoon te praten met mensen, op een makkelijke en gezellige manier. Leren is daarom voor mij niet alleen maar naar school gaan, maar ook de gemeenschap leren kennen. Dat komt voor mij allemaal perfect samen in het helpen bij De Voorkamer.

Door: Tim Rijk

July 5, 2018 - Comments Off on De Stem van De Voorkamer: Aziz Kawak

De Stem van De Voorkamer: Aziz Kawak

Deze jongeman zet zich graag voor een ander in en stelt met zijn camera situaties aan de kaak en vraagt daarmee aandacht voor belangrijke maatschappelijke onderwerpen. Aziz Kawak (19) is vastberaden om persoonlijke verhalen te vertellen van mensen die daar zelf niet tot in staat zijn, om hen te helpen door deze verhalen aan een groot publiek te openbaren. In dit artikel staat zíjn verhaal centraal, dus lees snel verder over de hobby's en dromen van deze talentvolle jongen!

Via de Facebookpagina van New Neighbours kwam ik een oproep van De Voorkamer tegen; er werden nieuwe projecten gestart. Ik gaf mij hiervoor op om meer Nederlands te spreken en nieuwe mensen te ontmoeten, daarnaast hoopte ik als fotograaf iets voor de organisatie te kunnen betekenen. Al snel had ik met Pim besloten een eigen fotoproject te beginnen. Dit werd de reportage ‘Door de ogen van’ waarbij ik mijn ervaring met het azc in Ter Apel met foto’s verbeelde.

In Syrië was ik nog niet zoveel met fotografie bezig, mijn passie hiervoor is pas in Nederland ontstaan. Samen met mijn ouders, broertje en zusje ben ik met een visum naar Nederland gekomen, ik kon dus belangrijke spullen meenemen. Waaronder mijn camera. Omdat ik mij in het azc erg verveelde, begon ik foto’s te maken van alles wat voorbij kwam. Met fotografie kan ik een gevoel overbrengen, een verhaal vertellen. Ik kan mijn visies van situaties op beeld vastleggen, het gaat om mijn kaders en benaderingswijze, politieke en religieuze regels doen er niet toe. Met mijn werk kan ik situaties die ik belangrijk vind, aandacht geven en zo nodig in een nieuw licht zetten.

Reizen voor projecten

Zo ben ik bezig met een nieuw project in Griekenland, ik ga naar een vluchtelingenkamp om te helpen, mijn doel is ook om uiteindelijk een fotoproject te maken. Ik heb geen vooropgesteld plan, maar ga eerst heen om de situatie te bekijken, de mensen te leren kennen, te helpen en om in de community op te gaan en vertrouwen te krijgen van de mensen daar. Ook wil ik kijken wat ik voor hen kan betekenen op de langere termijn, wat zij aan mijn werk kunnen hebben. Veel journalisten en fotografen die voor nieuwsbladen en -sites werken, benaderen zo’n soort situatie als nieuwsitem, waarbij de menselijke waarde vaak wordt vergeten. Ik wil de situatie dichtbij de kijker halen, de persoon achter een vluchteling te vangen in hun blik; een menselijk gezicht geven aan de inwoners van zo’n kamp.

‘In Libanon regisseerde ik mijn eigen project: ik fotografeerde en interviewde vluchtelingen. Dit was een mooi en energiek project’

Later zou ik graag journalistiek willen combineren met fotografie. Documentaire fotografie bijvoorbeeld. Voor mijn opleiding aan de HKU moest ik een paar dagen naar het buitenland om daar werk te maken, ik ben in februari naar Libanon gereisd om daar vluchtelingen te fotograferen. Omdat ik Arabisch spreek, kan ik ook echt op hun situatie en levensomstandigheden ingaan. Naast fotograferen, ging ik ook met ze in gesprek. Mede daardoor was dit een mooi en bijzonder project, ik had volledige regie waaruit ik veel energie haal. Verder ben ik afgelopen winter als vrijwilliger van Live for Lives naar Duinkerken geweest om de schrijnende situatie in het Franse stadje onder de aandacht te brengen. Ik deelde daar spullen uit, sprak de mensen, bouwde een band op met de mensen daar. Vooral de kinderen voelden zich snel vertrouwd bij mij, ik had mijn camera mee op zak en heb een aantal indringende foto’s kunnen maken. Deze foto’s zijn op de site van Vice geplaatst en ook mijn verhaal kon ik hier delen. Dit is een eerste stap en een duidelijk voorbeeld van het combineren van twee disciplines die elkaar versterken in het overbrengen van een verhaal. Na mijn fotografiestudie wil ik een journalistieke master volgen, ik verwacht dat mijn Nederlands dan foutloos genoeg is om aangenomen te worden.

De sfeer op de HKU is heel fijn, ik heb er veel vrienden en het is dan ook vaak gezellig als ik met klasgenoten ben. Soms zelfs te gezellig; dan spreek ik met vrienden af om aan studie te gaan, maar daar komt dan eigenlijk niks van terecht. Op de HKU krijg je veel vrijheid om je eigen stijl te creëren, dat vind ik belangrijk en erg prettig. Wel is het erg kunstig en krijgen we soms opdrachten waarbij het fotografische wordt gekoppeld aan kunst, maar ik heb niet zoveel op met dat kunstzinnige. Wel vind ik het fijn dat je heel vrij wordt gelaten in de opdrachten die je maakt en dat je eigen projecten op kunt starten, zoals toen ik naar Libanon ging.

Waar mijn thuis is

Ik woon samen met mijn ouders, broertje en zusje pal tegenover mijn studiegebouw. Ideaal, maar ik kom soms alsnog te laat, juist omdat het zo dichtbij is. Als mensen mij weleens vragen wat ik van Nederland of Utrecht vind, om er te wonen bijvoorbeeld, moet ik eerst nadenken zoals ieder ander dat zou hebben. Ik voel me hier op mijn plek omdat ik een nieuw leven heb opgebouwd in Utrecht, ik sta er niet meer bij stil dat ik hier ‘nieuw’ ben, maar voel mij onderdeel van geheel. Ik ben er trots op dat ik mij heb kunnen aanpassen en mijn nieuwe leven in Utrecht ben begonnen. Het scheelt ook dat ik ervan houd om nieuwe dingen te leren, en nieuwe culturen vind ik interessant.

Toch blijft Damascus mijn favoriete stad. Ik vind alles mooi aan Damascus, waarschijnlijk omdat het voelt als míjn stad. Waar je opgroeit, blijft door het sentiment dat je eraan ophangt, belangrijk voor je. Ik denk dat veel mensen zich hierin kunnen herkennen, daarom ligt mijn hart nog steeds in Damascus. Utrecht is de stad waar ik mij thuis voel, waarmee ik heel blij ben. Daarnaast heb ik werk en daardoor geld om dingen te doen die ik graag wil, ik heb mijn eigen projecten, leuke vrienden. Dit zijn fundamentele waardes, maar daar gaat geluk niet over. Voor mij zijn de kleine geluksmomenten belangrijk, bijvoorbeeld wanneer de zon schijnt.

‘Tijdens workshops hoop ik kinderen naast de definitie van veiligheid en democratie, ook de waarden ervan uit te kunnen leggen’

Ander fundamentele waarden in Nederland zijn veiligheid en democratie. Democratie is een belangrijk onderdeel van een maatschappij, daarnaast vind ik het belangrijk algemene kennis te hebben over de landelijke politiek. Vorig jaar heb ik mij dan ook voor GroenLinks ingezet en ben ik langs deuren geweest om de partij onder de aandacht te brengen bij mensen. Via een vriendin kwam ik op de hoogte van een vacature bij Stichting Media en Democratie. Ik heb gesolliciteerd en ga – als ik het rustiger heb met studie en werk – beginnen met trainingen om uiteindelijk workshops te gaan geven aan schoolkinderen in Amsterdam over wat vrijheid en democratie betekent. Door mijn eigen ervaringen uit Syrië en nu in Nederland, hoop ik de waarden uit te kunnen leggen en deze begrippen een diepere betekenis te geven dan enkel de definitie van het woord.

 

Door: Esther Koeckhoven