Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie 'Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg' gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Sapin.

Het patroon van de pagne
Het patroon van de lijst van de tafel is geïnspireerd door de Congolese pagne, een kleurrijk katoenen kledingstuk waaraan bepaalde tradities verbonden zijn. Baby’s worden in een pagne op de rug van hun moeder
gebonden. Wanneer je ouder bent koop je van je eerste salaris een pagne voor je moeder, om je affectie voor haar te tonen. Ook voor je wverloofde
koop je een pagne, het eerste cadeau voor je toekomstige vrouw.

Afrika
Dat Afrika onderdeel is van het ontwerp van mijn tafel spreek voor mij van zich: ik hou van Afrika. Ik ben in 3 Afrikaanse landen geweest en ik wil zoveel mogelijk landen in Afrika zien. Afrika is ook het eerste wat ik ooit getekend heb. Als een klein jongetje tekende ik het overal, in het zand, op papier. Ik verwerk het continent in alle kunstwerken die ik maak.

Het potlood
Het potlood is het meest belangrijke materiaal voor mijn kunst, daarom
heb ik altijd een potlood bij mij. Vroeger gebruikte ik alle materialen die voorhanden waren, maar ik moest van mijn oma altijd papier gebruiken.
Daarom nam ze altijd een potlood voor mij mee als ze naar de markt ging om boodschappen te doen.

De schaar
Mijn vader, Nestor Mavita, was van beroep civiel ingenieur en hij werkte
in het weekend als kapper in onze wijk. Hij startte zijn kapperszaak in de open lucht, tussen de eucalyptusbomen. De kapperszaak werd heel populair en mijn vader kwam handen tekort. Hij leerde mij en mijn broers en zussen hoe je moet knippen toen ik 8 jaar oud was. We zijn een echte kappersfamilie.

De autoband
De autoband was mijn eerste speelgoed. Het was de bedoeling om de band zo lang mogelijk voor je uit te rollen zonder dat deze om zou vallen. Volgens de oudere mannen uit de wijk was het belangrijk om hier goed in te zijn, want dit betekende dat je later een goede chauffeur zou worden. Ik denk dat ik daarom niet goed ben in auto rijden. We gebruikten de banden ook om een springplank te maken, door er een veer onder te leggen. Het doel was om een perfecte salto te maken. Iedere zaterdag hielden we springwedstrijden met kinderen uit andere wijken. Soms liepen we wel 15 km voor een wedstrijd. Zelf was ik het opwarmertje van het team, voordat de goede springers kwamen.

Dansende jongen
Op school, met familie of met vrienden, ik wilde altijd dansen, zelfs zonder muziek. Mijn bijnaam was ‘sans stress’ omdat ik altijd zorgeloos aan het dansen was. Waar ik nu werk ben ik altijd muziek aan het luisteren en aan het dansen. Hier heb ik nu ook de bijnaam ‘zonder stress’. Ik dans op alle soorten muziek, maar het liefst op de ritmische klanken van Ndombolo en Rumba.

Het masker
Het masker representeert de Afrikaanse cultuur. Mijn opa, Joseph Mvemba Diamalembe, was een Nganga, een traditionele dokter. Op zijn kantoor stonden veel maskers die hij gebruikte om contact te zoeken met de voorouders. Vroeger was het heel gebruikelijk om maskers te hebben, maar in de jaren ‘90 werd het een taboe. Veel mensen in Congo vinden dat de maskers niet samengaan met het christendom en associëren ze met tovenarij. Mijn vader heeft alle maskers van mijn opa naar de pastoor gebracht, die ze vervolgens in brand heeft gestoken.
Het maakt me verdrietig dat zo’n belangrijk onderdeel van de Afrikaanse
cultuur en mijn eigen familiegeschiedenis verloren is gegaan. Ik hoop dat de mensen in Congo ooit weer gaan inzien dat de maskers een belangrijke plaats innemen in onze cultuur.