Dit werk is ontworpen voor de theaterproductie ‘Hoe Ik Talent Voor Het Leven Kreeg’ gebaseerd op het boek van Rodaan Al Ghlidi. Dit is het verhaal van Shurooq.

Mijn geboorteland
Toen ik aan deze opdracht begon kreeg ik de vraag: waar denk je aan als je terugdenkt aan je geboorteland? Het eerste wat in mij opkwam is de prachtige architectuur die Jemen rijk is. Vroeg in de ochtend vallen de eerste zonnestralen door de glas in lood ramen naar binnen en wordt de kamer in verschillende kleuren verlicht. Dit is een van mijn oudste herinneringen aan Jemen en voor een lange tijd was dit hoe ik me de ochtend voorstelde. Ik heb de prachtige Jemenitische architectuur verwerkt in mijn tafel, maar ik wilde ook een persoonlijke verhaal vertellen.

Mijn eereste herinnering
Het verhaal dat op deze tafel is afgebeeld is mijn eerste herinnering van de Arabische lente, die op 11 februari 2011 in Jemen begon. Mijn herinnering is van 18 maart 2011. Mensen gingen de straat op om te protesteren
tegen het regime, maar omdat ik een vrouw ben mocht ik niet mee. Ik zat op school toen het geweld uitbrak. De mensen die buiten aan het protesteren waren werden in het nauw gedreven. Aanhangers van het regime bouwden een barricade en staken deze in brand. Opstandelingen werden in het nauw gedreven en vanuit de rook beschoten, zodat ze niet konden zien waar de kogels vandaan kwamen.

De Vrijheid
Op deze verschrikkelijke dag werden mijn ogen geopend. Mijn hele leven dacht ik dat de vrijheid buiten te vinden was. Door het raam keek ik met verlangende ogen naar buiten. Tot deze dag. Ik realiseerde me dat vrijheid in Jemen onder het regime een illusie is. Mijn generatie wordt ervan beschuldigd dat de revolutie de situatie in Jemen alleen maar erger heeft gemaakt maar ik ben ervan overtuigd dat een revolutie nodig was. Ook onder het regime leefden we niet in vrijheid.